Geachte Mevrouw Ebru…

Geachte mevrouw Ebru,
wat is Nederland toch mooi. De lentesfeer, de winters, de koude maar leuke zomers. Ja, alles is fantastisch. Dat dacht ik, totdat ik 14 werd. Toen werden mijn ogen geopend en zag ik mijn omgeving. Ik zag angst, haat, verdriet. En toen begon ik te onderzoeken. Ik wou mijn algemene kennis ontwikkelen. Ik begon het achtuurjournaal te kijken. Ik begon te onderzoeken op internet wat er allemaal aan de hand is in Nederland en de rest van de wereld. Ik kwam steeds meer over de maatschappij te weten. Dat bepaalde groepen mij niet mogen, dat er mensen zijn die klagen over mijn kledingsstijl etcetera. Meneer Theo van Gogh werd vermoord, ook meneer Pim fortuyn. Dat was allemaal ver voor dat mijn ogen openden. Maar ik zag angst. We kunnen niet zeggen dat ze 100% onschuldig waren, maar ze hadden de dood niet hoeven proeven. Op 7 januari 2015, Charlie Hebdo. Op 13 november 2015, schietpartij. En weet u wat het is, het grootste verschil? Charlie Hebdo was een doelwit. De terroristen wisten precies wie ze moesten schieten. Maar 13 november? Dat is een heel ander verhaal. Onschuldige mensen zijn vermoord door stelletje ongeregelden. Een grote chaos. Iedereen was doelwit. 127 mensen, waarvan ik en u het zeker weten dat er makkelijk 30 moslims ook doodgegaan zijn. En dit dan in de naam van Allah? Denk het niet. in de naam van De duivel, zeker weten! Toch is het best wel triest om mensen dan te zien die toch het een en ander van mij verwachten, ookal weten we allebei dat ik mezelf en diegene niet van zijn of haar leven ga beroven. Ook is het zo dat het best wel triest is dat we van ons hoofddoek worden gediscrimineerd. Het is toch een doekje zou u kunnen zeggen. Laten we een voorbeeld nemen. In turkije is de Turkse vlag heilig. Hij mag niet op de grond vallen en hebben respect tegen de vlag. Voor de vlag hebben ze de slag van Gallipolli meegemaakt. Het heeft een waarde. Maar zal ik eens iets zeggen: Dat is ook een doek. Nu gaat u mij niet snappen, maar ik zeg het wel: het gaat niet om het doekje, het gaat om de waarde die je daaraan hecht. Ik weet dat niet alle moslima’s dat doen. Maar over een kam scheren is geen goede optie. En toch, vind ik Nederland mooi.
Zeynep Arslan