Facebook en het kappen

Gisteren las ik op Metronieuws een artikel met tien redenen waarom te kappen met Facebook. Naast het verstoren van het slaapritme kwamen redenen voorbij zoals het aanvreten van de batterijduur, tijdverspilling en het op de loer liggen van depressies. Nou slaap ik prima – de telefoon blijft gewoon beneden in de woonkamer liggen – en tijdverspillen doe ik toch wel, maar dat van die depressies kan ik me voorstellen. Facebook, je zou er toch gewoon onpasselijk van worden?

Net je bed uitkomen, de telefoon van tafel grissen en de eerste duckface alweer te pakken hebben. Facebook erbij pakken en alweer staat er een Candy Crush uitnodiging te drammen. Hoe lang heeft het algoritme nog nodig om te concluderen dat die kutspelletjes aan mij niet besteed zijn?

Facebook; denk je net een goed gefundeerde mening over het vluchtelingenbeleid geformuleerd te hebben, begint asociaal B – waar ken ik de vent eigenlijk van – alweer een mening te uiten waar de honden geen droog brood van lusten. Ex klasgenoten op de basisschool die je als blijk van medelijden maar geaccepteerd hebt als vriend, waarna het door de jaren heen Wilders adepten en Pegida likers zijn geworden. Onverstandigheid met een mening, een tenenkrommende combinatie. ‘Ik wil dit niet meer zien’ aanvinken en de droeftoeter uit de kast halen. Een deuntje blazen en op naar de volgende update. Heb ik het nog niet eens over nieuwgeborenen, en ‘heerlijkheid op het terras’. Nog een maandje en dan komen de witbiertjes weer voorbij, never a dull moment…

Naar buiten gaan en een kloothommel tegenkomen die je ooit eens toevoegde maar uiteindelijk – je begon gewoon kwaad te worden van die harses – ook weer verwijderde. ‘Gast hoe is het. Ja uuh, lekker, uuuh, wat heb jij nou voor pak aan? Dat is mijn motorpak gek, je weet toch, die Kawasaki die ik vorige zomer gekocht heb. Ha, wat een scheurijzer of niet dan? Nou uuh weet ik niet? Hoezo weet ik niet. Heb je die niet voorbij zien komen op Facebook dan? Kan je niet gemist hebben haha, wacht even.’ Naar buiten gaan, een kloothommel met een harses tegenkomen die dan als klap op de vuurpijl een connectie gaat staan verifiëren. ‘Huh, wij zijn geen vrienden meer op Facebook?’ Achterdochtig kijkt de harses je aan. ‘Uuh dat is vaag, wat raar. Zou er ergens een bug in zitten?’ Dat je kookt van ergernis en het toch ontkent. Het niet gewoon toegeeft en doorloopt. Facebook, een tranendal. Joost mag weten waarom, maar je blijft er op meejanken.