En toen was alles anders

Een schijnbaar routine ingreep, die snel achter de rug had moeten zijn en waarvan we niks van hadden moeten vrezen.

Mijn moeder, toen pas twee jaar in Nederland, sprak de taal amper. Mijn vader wilde na de geboorte van Dylan niet veel meer met ons te maken hebben. En mijn zus en ik wisten niet wat er gaande was of waarom we weer in de grote enge ziekenhuis waren. Alles begon volgens plan en we werden, in steenkool engels, ervan verzekerd dat we spoedig weer naar huis mochten. Na wat vast maar een uur was, maar voor ons als dagen aanvoelde, kwam de dokter eindelijk naar buiten en werd kleine Dylan aan mijn moeder overhandigd. De operatie werd als succes aangekaart en we wilde net allemaal naar huis gaan toen alles misging…

Mijn moeder voelde nattigheid in Dylan’s pamper en wilde hem verschonen. Toen ze zijn pamper opende, zag ze iets dat geen moeder had mogen zien. Zijn pamper zat vol met bloed en mijn moeder kon direct in zijn ingewanden kijken. Ze begon te schreeuwen en de zuster en artsen kwamen aangerend. Mijn moeder zat te schreeuwen in het engels en mijn broertje had onderhands hevige stuiptrekkingen door de pijn en zat te krijsen. Toen de zuster (die Dylan probeerde vast te houden en mijn moeder te kalmeren) van de chirurgen die Dylan hadden geopereerd wilde weten wat er gebeurd was, schreeuwde opeens tegen de dokter: "Je hebt hem aan studenten gegeven om hem te opereren!!" Viel alles opeens stil. Na een minuut renden de artsen weg, omdat ze niet bij de situatie betrokken wilden zijn. Gelukkig hoorde een andere chirurg die net onderweg naar huis was de commotie en zag in één oogopslag dat er iets gaande was toen hij aan kwam rennen. Met de belofte naar mijn hysterisch huilende moeder dat hij haar zoon zou redden, rende hij met Dylan een operatiezaal in.

Dylan werd nooit meer hetzelfde. Terwijl hij net ‘mama’ en ‘papa’ begon te zeggen en te kruipen en rechtop zitten, ging na de operatie zijn ontwikkeling fors achteruit. Het bleek dat de dubbele dosis narcose, het bloedverlies en de zuurstof die door de ongehechte snede in zijn liesstreek zijn kwetsbare lijfje inkwam; zware hersenbeschadiging opliep. Dit manifesteerde zich in autisme.

Dylan wordt 21 jaar oud op 25 april 2016. Een gezonde baby, opgegroeid tot autistische man.
Tot de dag van vandaag zoeken we nog steeds gerechtigheid voor de gebeurtenissen van die dag. We hebben nooit een verontschuldiging of compensatie ontvangen. Dit gebeurde in de beste ziekenhuis in Nederland…