Bommen in Brussel

En weer een aanslag…………..
Een aanslag op de luchthaven Zaventem in Brussel. Gevolgd door aanslagen op twee metrostations.
Een aanslag ook op mijn gevoel van veiligheid. Een aanslag op mijn gevoel voor alles eigenlijk.

Ik zit op mijn werk en hoor op de radio de ene na de andere update voorbijkomen. Over doden, over gewonden, over opschaling van dreigingsniveaus op andere plekken in Europa. Ik hoor ooggetuigen hun verhaal doen. Ik kijk (so sorry, boss) af en toe even op Twitter en op Nu.nl. Gewoon om op de hoogte te blijven.
Nieuwslezer Henk Blok meldt op Radio538 dat er weer geschoten is, en dat er voor de explosies op de luchthaven iets in het Arabisch is geroepen. Geert Wilders maakt ondertussen misbruik van de Brusselse ellende om gelijk zijn standpunt over het sluiten van de grenzen en de islam maar weer eens de wereld in te tweeten.
Anderen hebben het tragische nieuws kennelijk nog niet meegekregen en twitteren over zaken waar op dit moment echt niemand op zit te wachten. Zo lees ik dat handbalster Estavana Polman het gisteren heel leuk heeft gehad bij RTL Late Night, beetje beroerde timing.

Vandaag is het Brussel, eerder was het ondermeer Istanbul, Ankara en Parijs.
Abdeslam zit achter de tralies. Maar het wemelt helaas van dit soort idioten, die uit één of andere (geloofs)overtuiging tot deze waanzinnige daden komen.

Je suis het meer dan zat! En met mij velen. Maar wat doe je hiertegen? Je kunt van alles extra gaan beveiligen en dat moet ook wel. Maar ik vrees dat het niet helpt en dat we hier nog lang niet van af zijn. Hoe lang duurt het voordat Nederland aan de beurt is?

Ik wil niet in angst leven. Niet in elke concertzaal denken aan het drama van Bataclan. Niet als ik op Schiphol ben, denken aan de tragedie in Zaventum. Niet als ik in de Kalverstraat loop terugdenken aan de laffe aanslag op de Istiklal Caddesi in Istanbul.

Maar toch, het komt akelig snel dichterbij en ik worstel op dit moment met mijn gevoelens.
Zo’n aanslag hakt er in bij mij. En dan zit ik nog veilig achter mijn bureautje op mijn werk. Ik leef oprecht mee met alle mensen die, op welke manier dan ook, getroffen zijn door deze lafhartige daden van individuen, waar elk woord wat ik voor ze verzin, feitelijk al een woord teveel is.

Overal zijn woorden voor, maar het wordt wel steeds moeilijker……….