Beste zelfmoordterrorist

Beste zelfmoordterrorist

Ja. Het is je gelukt.
Je bent dood. Morsdood.
In duizenden stukken uiteengespat.
En ja, je hebt andere onschuldige mensen meegesleurd in de dood.
Mensen voor het leven getekend en verwond.
Je hebt angst gezaaid en inderdaad, we zijn wel een beetje bang geworden voor jullie.
Niet alleen bang voor het geweld dat je gebruikt.
Maar meer nog voor je ongelooflijke domheid en het kille vacuüm waarin zich jou belevingswereld zich afspeelt.
Dacht je nu werkelijk dat je 72 maagden krijgt in het hiernamaals?
Dat je nu een held bent in plaats van een lafaard? Dacht je dat werkelijk?
Wat moet de telleurstelling groot zijn nu je er achter bent gekomen dat je bedondert bent!
Belazert door je “geloofsgenoten”. Ze hebben je mooi bij de neus gehad.
Hoe heb je je zo mee kunnen laten slepen in deze waanzin!
Heb je geen moeder of vader die van je gehouden heeft? Broers? Zusters? Ooms? Tantes? Neven en nichten?
Heb je op die hopeloze weg naar je krankzinnige daad geen twijfels gekend?
Nooit gedacht om je te ontworstelen aan die idiote maalstroom van waanzin?
Nooit gedacht dat het misschien wel een beetje egoïstisch is om jou ideaal van 72 maagden te verwezenlijken via de dode ruggen van zoveel onschuldige mensen?
En ja, ik vrees dat je inderdaad een voorbeeld bent voor nog meer labiele geesten.
Er zullen nog meer slachtoffers vallen.
Jonge verwarde mensen die in de val zijn gelokt door sluwe gewiekste criminelen.
Er zullen nog meer bommen tot ontploffing worden gebracht.
Maar ik vrees dat je een heilloze weg volgt.
Jij en je kompanen bevinden je allemaal letterlijk op een doodlopende weg.
Weg leven. Weg maagden. Weg hoop. Wat rest is duisternis en pijn.

Ik vraag me af hoe je deze gevoelloze daad voor jezelf hebt kunnen verantwoorden.
Maar misschien moet ik het niet willen begrijpen. Misschien kan ik het nooit begrijpen.

Vind je het erg als ik nu even geen zin heb in de bespiegelingen die uitleggen waarom je in staat was om deze walgelijke misdaad te plegen?
Over je kansloze jeugd. Over het feit dat je gediscrimineerd wordt. Over het boze Westen.
Over de Joden die de schuld van alles zijn.
Ik wil het even niet meer horen. Ik wil er even niet aan denken.

Ook ik ben gewond nu. Je hebt mij ook geraakt.
Maar ik leef! Ik heb nog steeds hoop. Jij neemt dat nooit van mij af!