Berlin schafft das

We leven in een schijnbaar onttoverde wereld, waarin alles transparant moet zijn. Geen smetje mag je onlineprofiel bevatten, anders eindig je in absolute eenzaamheid. Geef je je bedrijf een postbusadres, dan keurt Google je bedrijfsprofiel niet goed voor publicatie. De klant zou de thuiswerker in kwestie niet kunnen vinden, zo luidt het. Ik googel mijzelf dus niet meer om te weten of ik nog besta. De zoekmachine-Stasi heeft immers beslist dat ik niet gevonden wil worden.

Nu we het toch over de Stasi hebben: ik ben in Berlijn, een wereldstad die leeft als een tiet. In het prachtige Park am Gleisdreieck, een voormalig spooremplacement in Kreuzberg, wemelt het van de spelende kinderen en ‘baksheesh’ fluisterende Afghanen. Gele metro’s glijden galant over vooroorlogse viaducten. Verderop in de hippe Bergmannstrasse waan je je in 19-de-eeuws Parijs, terwijl je je een weg baant tussen kraampjes met Action-prullaria en Berlijners met halve liters bier.

Berlijners fietsen soms onhandig over de stoep, maar het blijft altijd beleefd. Een in haar telefoon verdiepte hipster loopt het geldbekertje van een bedelaar omver, die goedmoedig uitroept: ‘ganz nichts passiert’. Een Turkse bruiloft eindigt bij de Mac met Sundae-ijsjes, opgelepeld door tienermeisjes in glimmende avondjurken. Het is net boven nul, zaterdagavond half zeven en de stad is verlicht. Berlin schafft das.