Alie Hormonalie

“Hallo zèg, ben je ongesteld ofzo?” Onmiddellijk kruipt er een intens gevoel van haat over me heen. Ben. Je. Ongesteld. Ofzo. Wóest ben ik. En niet op de tegenpartij. In eerste instantie wel, maar uiteindelijk vooral op mezelf. Het is namelijk waar, soort van. Ik ben niet ongesteld maar had het wel kunnen zijn. Qua emoties en algehele staat van zijn. Het zit namelijk zo: Een paar maanden geleden, toen het allemaal niet zo lekker met me ging (en dat druk ik zacht uit) was ik bij de huisarts en die raadde mij naast een psycholoog ook de pil aan. Want, zo sprak ze, dat gedoe rond die onregelmatigheid is wel het laatste wat je kunt gebruiken. Licht twijfelend nam ik de boodschap aan en stond ik enige tijd later, na 15 jaar de pil niet te hebben geslikt, als 38-jarige alleenstaande moeder zonder verkering bij de apotheek met mijn receptje voor de pil. It wasnt pretty.
Sinds die tijd voel ik mij nogal PMS-serig. Alsof ik continue in die aanloop zit van menstrueel worden. Mijn inner Beyoncé heeft plaats gemaakt voor mijn inner Chucky. Ja, dat schattige poppetje uit die film die overdag een lief popje is, maar ‘s avonds transformeert tot het meest kwaadaardige wezen dat je kent. En zo voel ik mij dus. De héle tijd. Alleen ben ik nog niet echt getransformeerd, maar in gedachten. Oei. Neigingen om te slaan, spugen of helemaal verrot te schelden. Gewoon omdat iemand net voor mij een pot pindakaas wegpakt, die ik wilde pakken, ook al staan er nog 35 potten pindakaas. Hóe dúrf je?! Dat er nog geen ‘CSI: Broodbelegschap’ is geweest met moi in de hoofdrol. Verbazingwekkend.
Ik vond hormonen logischerwijs bitches. But then it hit me: wat als het nu niet hormonaal is? Dat ik zelf mijn inner Chucky voed? En nu zijn hormonen opeens mijn beste vriendinnen geworden. Want ik mag de schuld volledig aan hen geven. Net als tijdens mijn zwangerschap. Elke rotopmerking of jankaanval? Hormonen. En er dan bij de tegenpartij ook mee wegkomen. Want je bent schattig. En het bewijs van al hun mannelijkheid. Jij draagt op dat moment immers hun nazaat. Dat ze je daarna weer maandelijks het liefst in de kast zetten, nog wat jaren later als de pest vermijden als je weer een hotflash hebt en badend in het zweet naast ze ligt door diezelfde hormonen. Om vervolgens, als het echt tegen zit, ingewisseld te worden voor een 15 jaar jonger exemplaar. Die nog baarmateriaal is. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Zucht, ik weet het. En nee, ik ben niet ongesteld! Ik ben Chucky. Wanna plaaaaaay?