Aangeslagen

Ik zit op de fiets. Ik ben onderweg naar de radiostudio waar ik een radioprogramma voor studenten presenteer. Ik heb op Spotify de playlist ‘De 100 most uplifting songs’ aangezet. Ik fiets niet zoveel, en dat merk ik ontzettend. Het voelt alsof mijn conditie nog steeds thuis op de bank zit, in een joggingbroek, met zijn hand in een zak chips. De afstandsbediening zit vol vetplekken, vanwege het vele doelloze zappen. Wat ben ik jaloers op mijn conditie.

Nu ik zo open en bloot aan het reizen ben, flitsen de nieuwsberichten over de aanslagen in Brussel door mijn hoofd. Hoe veilig ben ik nog? Hoe groot is de kans dat ik straks vermoord word door een zelfmoordterrorist? Het trappen wordt nog zwaarder en eventjes fiets ik alsof ik ’s nachts naar huis ga, na een avondje stappen om mijn zorgen te vergeten. Misschien is dat wel een goede oplossing. Heel erg veel drinken. Dan vergeet je delen van de avond. Dit weet ik, helaas, uit ervaring. Maar ik ben bang dat niks sterk genoeg is om mij deze verschrikkelijkheden te laten vergeten.

Ik fiets langs een donkere meneer en mevrouw, die proberen om hun slapend zoontje van een jaar of zes voorzichtig de auto uit te krijgen. Waar veel mensen meeleven met de snoezigheden, heb ik meer medelijden met het kindje. Hij zal niet alleen opgroeien, maar zijn best moeten doen om een overleden samenleving weer te reanimeren.

Het liedje ‘Do You Realize??’ van The Flaming Lips komt voorbij in mijn afspeellijst. Het lied past absoluut niet thuis tussen de andere vrolijke nummers. De zanger zingt weemoedig de tekst: ‘Do you realize, that everyone you know someday will die?’ Met die boodschap loop ik de radiostudio binnen. Realiserend, dat ik het geluk heb dat ik weer een dag mag leven en mag doen wat ik leuk vind.