We zijn allemaal die niet-op-komen-dagende-mensen

Ik zat gisteren RTL Late Night te kijken, toen een stralende Mayim in beeld kwam. Haar vader schreef een blog over het feit dat zijn gehandicapte dochter heel veel mensen had uitgenodigd op haar verjaardag, maar bijna niemand kwam opdagen. Heel vervelend natuurlijk en mooi dat Humberto en zijn team de pijn probeerden te verzachten met allemaal leuke dingen. Heerlijk om te zien hoe Mayim straalde toen BBrave opkwam. Ik zette met een tevreden gevoel de tv uit. Maar toen kwam de nare bijsmaak van dit alles. Want hoe goed het ook is dat hier aandacht aan geschonken is, dit probleem is niet op te lossen met een dagje dolfinarium. Het is niet iets wat alleen Mayim overkomt, of alleen gehandicapte mensen. Er zijn zo ontzettend veel mensen in Nederland eenzaam. Er zijn zoveel kinderen, volwassenen en ouderen die hun verjaardag alleen moeten vieren. Maar als ik social media mag geloven, is niemand hier schuldig aan. Iedereen schreeuwt dat het schandalig is dat Mayim zo in de steek is gelaten en dan denk ik, donder toch op man. Het is makkelijk oordelen over een ander, maar kijk eerst eens om je heen. Zeg jij toevallig zelf ook niet met regelmaat af? Ga jij weleens langs bij die eenzame buurvrouw of laat je je kinderen bewust spelen met dat ene jongentje dat het thuis al moeilijk genoeg heeft? We zijn toch allemaal hartstikke schuldig. Kinderen zijn hard en ouders zijn druk. Kinderen zullen nooit uit zichzelf gaan spelen bij iemand die ze niet leuk vinden. Wanneer ouders kinderen niet leren dat het voor iedereen prettig is om vriendjes en vriendinnetjes te hebben, dan gaan kinderen het niet leren en worden het volwassenen die het ook niet snappen. Simpel zat. Dus we moeten er met z’n allen tijd voor maken. Niet alleen nu voor Mayim. Niet alleen wanneer het op tv komt. Niet alleen wanneer het jezelf iets oplevert. Puur en alleen omdat je graag een stralend gezicht ziet zoals dat van Mayim. Ik vind het knap dat de vader van Mayim dit probleem aan de kaak heeft gesteld. Maar in mijn beleving is de media er iets te scoorlustig mee omgesprongen. De mensen die niet op kwamen dagen op de verjaardag van Mayim worden neergezet als mensen zonder enig empathisch vermogen, terwijl wij kort door de bocht allemaal die ‘niet-op-komen-dagende-mensen’ zijn voor iemand in onze omgeving. Ook jij en ook ik.
Eenzaamheid heeft een gezicht gekregen en dat is interessant. Maar eenzaamheid heeft ook heel veel gezichten bij jou in de omgeving. Vind je het dan nog steeds interessant?