Wat zwaar weegt

Amsterdam weegt zwaar! Op het Jeugdjournaal, dus het is waar. Maar liefst een op de vijf kinderen daar weegt teveel. Een nieuw programma richt zich op meer bewegen en gezonder eten. Ouders en grootouders -die van het type "water is voor dieren" en "groenvoer voor konijnen"- worden nu ook betrokken. Al beter dan het vorige programma dat zich beperkte tot twee-jaarlijkse gesprekken die niet zelden eindigden in een "ah, jammer, weer niet gelukt om te bewegen".

Mijn zus, trouwens ook uit Amsterdam, lijnde vroeger regelmatig. Helemaal zelf hoor. Alles probeerde ze uit: van brooddieet tot sapkuur. Het was nog voor Sonja Bakker en de Voedselzandloper bestond nog niet. Het Puntendieet is mij het meest bijgebleven: iedere versnapering telde een bepaald aantal punten, en zo sprokkelde je je puntjes van de dag bij elkaar. Ik deed met haar mee. Het kostte mij drie jaar om dat obsessieve punten-tellen uit mijn systeem te krijgen. Geen idee of ik afviel, daar was het mij niet om te doen. Het ging mij om de sport.

Later kwam de dieetmanie ineens weer bij haar boven. Montignac was de nieuwste god, en zij liet zich maand-in-maand uit leiden door zijn mantra dat koolhydraten en vetten niet samen gegeten moesten worden. Voor mij had hij meteen al afgedaan: geen brood met kaas? Onmogelijk! Geen kilo viel ze af, haar geloof werd op de proef gesteld. Ze stopte. Een paar weken later bleek ze zwanger. Al vijf-en-een-halve-maand. Ja, drie-en-een halve maand later vlogen de kilo’s er in een klap af!

Gisteren was ik bij de opticien. Hij had een mooie naam. Ik vroeg naar zijn afkomst. "Ethiopië" zei hij, en grijnsde: "rennen en honger, dat is Ethiopië". Ik dacht aan mijn middelbareschool-tijd: honger in Afrika, "Feed the world". Velen ontvluchtten hun land. We maakten grappen over Ethiopiërs, hoe heet een stapelbed voor hen? – luxaflex. Het viel me op dat de opticien wel erg slank was. In een poging mijn destijds lakende medeleven nu dan alsnog te tonen, vroeg ik of honger hem had verdreven uit zijn land. Nee hoor, hij grijnsde weer, hij was hier gekomen voor de sport.

Op het Jeugdjournaal wisselen de beelden van de Amsterdamse dikkerdjes en de vluchtelingen elkaar ondertussen af. Kinderen op de vlucht voor een dictator: koud, moe, hongerig….. Hoe verhoudt zich dit tot het zwaarwegende Amsterdam? Het lukt mij maar niet om hun overgewicht als maatschappelijk probleem te zien. Want hoe moeilijk is het om je luie stoel te ontvluchten? Heel wat eenvoudiger dan je eigen land.