Vodden en Dodden

Een vrijdagochtend in het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw. De wekelijkse grofvuilroute. Het is een drukte van belang in de straat waar ik woon. Auto’s met aanhangers rijden af en aan, de bestuurders gaan op zoek naar zaken die voor hen interessant zijn. Het zijn vooral lompen, oude kleren en bruikbare huisraad die de voddenman een tweede leven gunt.

In deze tijd ben ik geabonneerd op een muziektijdschrift, waarin een DJ een leuke cd-serie aanprijst. “The Soul Years, een prachtig overzicht van 20 jaar soulmuziek, nu afgeprijsd verkrijgbaar bij je plaatselijke Vodden & Dodden en nergens anders te koop”. Sinds die ene recensie zorgde de term “Vodden & Dodden” voor een kamerbrede glimlach bij zowel mijzelf als mijn ouders. De term werd een koosnaampje. Het was dan ook een uitkomst in die tijd, want je kon het zo gek niet verzinnen of de Vodden & Dodden hadden die zaken die voor ons interessant waren: kleding, schoolspullen, boeken, films, muziek, kerstversiering en carnavalskleding. Er zat zelfs een restaurant en een supermarkt in.

Natuurlijk ben ik later mijn inkopen wat specifieker gaan doen. Ik ging naar de boekhandel, de platenzaak, kledingwinkels. En niet alleen in mijn woonplaats, maar ook in andere steden. Nog later kwamen de internetwinkels. Nooit meer door regen en wind, niet meer wachten in de rij voor de kassa, geen opdringerige verkopers en 168 uur per week open. Hoewel ik er inmiddels niet vaak meer binnen loop, was dat ene grote warenhuis toch een soort van ijkpunt in welke Nederlandse stad dan ook. Bij de tijd of niet, een stad was voor mij niet compleet zonder Vodden & Dodden.

Ook toen de ene na de andere grote winkelketen omviel, had ik nooit durven denken dat dit ook die kijkdoos, waarin de hele wereld te koop stond en waarmee ik in de jaren tachtig opgegroeid ben, zou overkomen. Maar dat gebeurde dus toch. De winkel staat als afgedankte huisraad aan de straat; de rol van de bestuurders van auto’s met aanhangers wordt nu vervuld door bestuurders van ondernemingen. Op internet lees ik dat “de firma Verdriet & Drama gaat sluiten”. Kennelijk kijkt Nederland niet meer naar het warenhuis om.

De voddenman in de straat is niet meer. Een tweede leven is de Vodden & Dodden ook niet meer gegund. Maar die kamerbrede glimlach op mijn gezicht is gebleven. Wat blijft, zijn mijn herinneringen. En die zijn vooral Vrolijk & Dartel. Met dank aan die ene DJ in dat muziektijdschrift.