Tuurlijk wel!

Gefeliciteerd! Jouw column staat morgen in de krant!
Hè? Ha! Wat leuk! Het stond er echt. Mijn inzending was uitgekozen als lezerscolumn van de dag.
Het was een stukje over een Verlosser en Jezus en nog een Arabier en zo. Onschuldig. Weinig kritisch. Niet kwetsend. Tuurlijk niet.
Een niemendalletje. Een grapje. Maar daar dachten ze bij de redactie van de lezerscolumn dus toch anders over!
Of ik ook een foto van mijzelf wilde e-mailen naar de redactie. Tuurlijk wel!
De volgende morgen was ik in een euforische stemming. Het hoofd in de wolken. Zo iets.
De nacht was onrustig geweest.
Ik besloot daarom vroeger dan normaal naar het station te fietsen.
De hele nacht had het gevroren dat het kraakte maar nu viel er een miezerig regenbuitje.
Het wegdek glom en was glad.
Oh jee! Als dit de bezorging van de kranten maar niet in gevaar zou brengen!
Niet helemaal gerust daarop stalde ik snel mijn fiets in de stalling.
Sneller dan normaal liep ik naar de plek waar de kranten liggen.
Godzijdank! Twee grote stapels met kranten met MIJN column lagen te wachten om meegenomen te worden.
Mijn “one moment of fame” was aangebroken.
Nonchalant pakte ik een pak kranten en liep naar perron 6A waar mijn trein vandaan zou vertrekken.
Keken de mensen mij nu allemaal aan? Was er een blik van herkenning? Of was dit verbeelding?
Tuurlijk niet!
Zo voelt het dus. Beroemd zijn. Wow!
De treincoupe was nog leeg. Ik pakte snel de kranten en vouwde ze open op de pagina van MIJN column. Daar was die dan! MIJN foto!
Op elke stoel legde ik een opengevouwen krant neer met MIJN column en foto prominent in beeld.
Jazeker. Dat heb ik geschreven. En die foto dat ben ik dus hè!
Een fotootje van de column was snel gemaakt en op Facebook gepost.
Laat die “Likes” maar komen! Die bewonderende commentaren. De contactverzoeken.
Haha! Ebru Umar en Jan Dijkgraaf, ik kom in uw midden! Wij zijn me een stel zeg!
Mijn mobiel trilde net als ikzelf. Een eerste contactverzoek!
Snel accepteren en lezen.
“Hé mafketel! Als je niks anders weet schrijf dan niks! Fijne dag nog.”
Huh? Wat? Hè?
Ik trilde nog steeds maar nu anders. Net als mijn mobiel. Nog een contactverzoek…
Nog een verwensing! Een tirade. Niks bewondering.
Vandaag besloot Ik om deze column niet op Facebook te posten.
Vandaag mag iemand anders beroemd zijn…..
Tuurlijk wel.