Stomme briefjes

Het stampt, het gromt en het verwijt ongenuanceerd. “Mam? Serieus, ie-de-reen, maar echt iedereen lacht me uit in de klas door de briefjes die je in mijn trommel doet. Mam please, ik zit al wel in groep vijf he’? Briefjes zijn dan super stom!” Een wenkbrauw omhoog, een beginnend puberlijfje – want ja, anno 2016 is puberteit gewoon hartstikke hip als je onder de tien bent – en een verwijtend hoofd vol krullen. “Mam!” Kroost deel twee neemt plaats aan de ontbijttafel en lijkt zich niet te beseffen dat het ook voor mama gewoon maar simpelweg half acht ’s ochtends is. “Jij had beloofd om mijn Cars-shirt klaar te leggen! En nu ligt die er niet.”

Ik werp mijn ochtendblik op het ontbijtnieuws waar ik mensen afgeslacht zie worden en richt mijn focus weer verbaasd op de ontbijttafel. Een zoon die verontwaardigd en gefronst naar me kijkt alsof ik de enige echte ‘Cars-shirt kapot maker’ ben en een dochter die haar iPad heeft omgedoopt tot nieuwe moeder en de stembediening vraagt om adviezen over mode.
Vriendlief rent ondertussen naar beneden alsof hij een handgranaat heeft weggegooid op zolder en roept nog even na dat zijn trein gaat, en dus binnen een seconde of zeven een boterham moet hebben.

God, wat zou dat heerlijk zijn, een treinreis van 50 minuten waarin ik niemand hoef uit te leggen waarom ik eigenlijk besta!
Maar goed, verstand op oneindig, kids in de auto met ongevlochten haren en pastamonden en doen alsof het allemaal volgens plan verloopt. Met het zweet op mijn rug sta ik in een gang vol kinderen, probeer ik de jas van dochterlief in de meest onmogelijke luizenzak te proppen en de koters zonder kleerscheuren af te leveren. Auto in en als de donder naar school. Ik hijg wat na en pak snel een boterham met Mega Mindy-vlokken voor onderweg. En daar ligt het dan. “Hooi mama, ik hou ook zo veel van jou en ook tot de wirod. Heel heel heel heel veel plezier op school.”

Omdat briefjes nu eenmaal zo super stom zijn..