‘Sorry, we hebben geen leen -toestel meer.’

Daar stond ik dan ; de keuze om mijn telefoon achter te laten om te laten repareren en daarmee kwijt te zijn voor een aantal weken en dus zonder leen toestel. Dit zou betekenen dat ik de trein terug zou moeten nemen zonder mijn telefoon, zonder Facebook, Instagram en laten we Whatsapp vooral niet vergeten. Zou ik dit kunnen? Ik moest hier toch even langer over nadenken dan eigenlijk realistisch was. Hier schrok ik zelf ook van, dus zei tegen mezelf : niet zo belachelijk, geef dat ding gewoon af. Afijn, weglopend van mijn telefoon en de service balie, van een winkel die ik niet nader zal benoemen, liep ik richting de trein. Uit gewoonte wilde ik even checken welke trein ik het beste kon pakken maar Oja, heb geen telefoon. Nadat ik voor het eerst sinds een paar jaar (!) weer op de borden keek (goed dat ze nu elektronisch zijn!) en mijn trein had gevonden liep ik naar het perron toe. Uit gewoonte wilde ik muziek gaan luisteren met mijn oortjes maar Oja, heb geen telefoon. Dus was ik wel verplicht om mij heen te gaan kijken en dit resulteerde in mensen te observeren op het station. Met name, het haar van deze mensen en als ik geluk had, de kruin. Had waarschijnlijk te maken met het feit dat iedereen omlaag keek op hun telefoon om toch nog even die nieuwe Facebook feed te updaten of Nu.nl, want het nieuws kan toch wel veranderen in die 2 minuten geleden dat ze het nog hebben gecheckt. Als het niet het nieuws is wat men bekijkt, dan zijn ze wel muziek aan het luisteren (of tegelijkertijd) met oortjes in waardoor je van de wereld bent en geen idee hebt wat er om je heen gebeurt. Aan de ene kant; heerlijk! Aan de andere kant ; een leuk gesprek met iemand is daarmee uitgesloten. Tijdens deze observatie realiseerde ik me dat ik mezelf had afgesloten van de online wereld. Ik had geen kans om even mijn Facebook te checken of om de nieuwste Tweets te ontdekken. Gauw maar terug naar huis om een leen toestel te regelen van iemand anders. Ondanks mijn observatie van de echte wereld waarin we in leven maar waar ik mij soms eenzaam voel, wil ik tenminste meedoen met de online wereld waar we ons soms meer in begeven dan de échte.