Overvolle vijver

Drie jaar geleden was ik nog zwemmende, maar werd ik steeds door mijn lotgenoten – en tevens concurrenten – kopje onder gedrukt. Ik kwam gewoon weer boven water en ging door. Want wie niet tegen zijn verlies kan…

Die is maar zielig hoor? Toegegeven: ik kan slecht tegen mijn verlies. Ook toegegeven: enige strijdlust en geduld om mijn doelen te bereiken waren overigens ook aanwezig.

Over welke vijver, doelen en strijdlust gaat het hier eigenlijk? Een veelgehoorde boodschap in metaforentaal overbrengen is wellicht ook niet het meest doeltreffend. Nee, ik ben geen succesvolle zwemster die ooit voor Olympisch Goud ging, maar gewoon één van de vele twintigers die destijds enorm veel zin had om de krimpende arbeidsmarkt te bestormen. Mijn doel was om na mijn afstuderen een leuke baan te vinden. Waar had ik anders al die strijd (lees: meerdere studies, buitenlandse stages, bestuursjaar, etc.) voor geleverd? Dit was nog de leuke strijd waar ik me vol overgave op richtte. De minder leuke strijd was de zoektocht naar een betaalde baan en het knagende gevoel dat het misschien toch ergens wel aan jou ligt dat je de vervolgstappen in je carrière niet in je eigen tempo kan bepalen. Of dat anderen zeggen: ‘Het is crisis, vind je het gek dat je nu panty’s staat te verkopen in de Bijenkorf?’. Destijds vond ik dat niet gek maar eerder moeilijk om te accepteren.

Wat ik pas écht gek vond was dat er op vacaturesites fulltime banen werden aangeboden waarvoor je niet betaald kreeg, maar wel een marketingopleiding voor afgerond moest hebben. Ook waren er meer vacatures voor stagiaires dan voor mensen die zich eigenlijk nog stagiair mochten noemen en voor een werkervaringsplek was drie jaar werkervaring soms een harde eis. De reacties die ik ontving toen ik als pas afgestudeerde tijdelijk mijn kost verdiende in het Walhalla van luxemerken waren evenmin egostrelend. Van “Heb je geen ambitie of zo?” tot “Ach meisje, doe jij deze panty’s even voor me terug in het doosje? Want daar ben jij voor opgeleid".

Gelukkig werd ik redelijk snel uit de overvolle vijver van starters gevist en vond ik een baan in mijn vakgebied. Echter, nog steeds kom ik krantenkoppen tegen over 25-plussers die op carrièregebied de boot dreigen te missen. Nog steeds staan de vacaturesites bol van vrijwillersvacatures en stages. We hoeven niet allemaal voor goud te gaan en een beetje concurrentie is best gezond, maar als je te lang moet watertrappelen gaat het credo meedoen is belangrijker dan winnen niet op.