Open brief aan Mark Rutte

Geachte meneer de president van Nederland,

U bent natuurlijk niet echt president, maar omdat u het traditioneel Amerikaanse Correspondents’ Dinner na moest apen, leek het mij gepast u op deze wijze aan te spreken. Persoonlijk vond ik de heer Obama in zijn versie erg grappig. Soms zelfs hilarisch. Dat kon ik van uw optreden niet zeggen. Het was geen moment grappig, laat staan hilarisch. Zelfs met de door professionals voorgekauwde grappen was het niet grappig te krijgen. U deed voor uw doen uw uiterste best hoor. Maar hoe langer de show duurde, hoe zieliger de vertoning werd.

Het dieptepunt van de avond was de trap in het kruis van omroepman Jan Slagter. Volgens de roddelbladen zou de heer Slagter een verhouding hebben met de 30 jaar jongere Lilian Marijnissen, dochter van SP-man Jan. Zou, meneer Rutte. Het zijn niet voor niets roddelbladen. Maar u kon het niet laten om te grappen dat de dame in kwestie "media training" zou krijgen bij Omroep Max. In mijn tijd heette dat gewoon flink van bil gaan, maar dat is een begrip welke u nog wel leert als u eindelijk eens uit die kast van u komt. Ik denk dat de tekstschrijvers ook weinig zin hadden om de bloemetjes en de bijtjes aan u uit te leggen. Anders hadden ze wel met iets beters gekomen.

U gaf aan dat u het allemaal heel eng had gevonden. Zijn we het daar in ieder geval over eens. Ik vind het namelijk doodeng dat een premier het nodig vindt om iemand aan te vallen over iets uit zijn privéleven. Maar kom op zeg, waar gaat het allemaal over. We hebben het hier over twee volwassen mensen, die het, volgens eigen zeggen, gewoon goed met elkaar kunnen vinden. En al was er wél sprake van een relatie. Dan nog is het niet aan u, of wie dan ook, om daar lollig over te doen.

Was het de dronkenschap van uw succes waarom u geen moment heeft gedacht aan de betrokken families? Heeft u op enig moment gedacht aan de kinderen van de heer Slagter? Nee, waarom zou u? U had, net als tijdens uw gehele regeerperiode al het geval is, de lachers op uw hand. De blijheid op uw gezicht, dat u eindelijk een keer niet serieus genomen zou worden, was bijna aandoenlijk. Maar misschien is dat juist wel uw probleem, dat u nog nooit een keer flink serieus genomen bent.

Met vriendelijke groeten,

Jan van Oranje