Nar

Voorovergebogen, liggend op het trottoir, vind ik hem, tijdens mijn dagelijkse tochtje met mijn hond. Eerst was het me nog niet opgevallen, maar plots lag ie daar. Aan de kleuren van zijn blinkende pak, oranje met groen, kan ik zien dat het een Kruikenzeiker is, uit Tilburg. Die stadskleuren kan niemand zijn ontgaan, het hele centrum kleurt al dagen oranje-groen. Voor welke prins, bij welke carnavalsvereniging deze nar zijn kunsten zou gaan vertonen, dat blijft gissen. In de verte hoor ik carnavalsmuziek, de optocht is al straten verder en in deze buurt is geen café gevestigd. Ik kijk turend in het rond, niemand te bekennen, die op zoek is naar een nar, constateer ik. Daar ligt ie dan, carnaval is nog jong, maar voor hem geen feest meer. Er hangt geen bierlucht om hem heen. De blauw-witte confetti op straat kleurt niet erg goed bij zijn oranje-groene pak, valt me op, een onzinnig feit, maar ja zo werkt het menselijk brein. Ik til voorzichtig een oranje punt van zijn narrenkap op en veeg wat rood haar weg, een pruik uiteraard.

Carnaval vieren
als opmaat voor het vasten
enkel feesten rest

Wat denkt u, wat staat ze nu te treuzelen, vooruit schiet op, de hulpdiensten bellen, 112?!
Ach weet u, hier in het Zuiden, is 5 dagen met carnaval niets wat het lijkt. Ik raap de nar op, fatsoeneer zijn papier maché gezicht, zet zijn kapje goed en stop hem in mijn jaszak, kan ie tijdens de rest van het carnaval op mijn salontafel zitten, terwijl ik mijn kopje koffie drink. En ‘s avonds proost ik misschien wel met hem met een wijntje, en roep een driewerf Alaaf!

Prachtige maskers
verdoezelen veel, te veel
buiten carnaval

Deze column is geschreven in de vorm van een haibun, een stukje proza met enkele haiku, een Japanse dichtvorm die slechts uit 17 lettergrepen bestaat, gevat in drie regels, in een 5-7-5 ritme. Door het lezen en/of schrijven van haiku leer je bewust om je heen kijken, mindful worden in slechts 17 lettergrepen. Wanneer ik geen haiku dichter was, zou ik de kleine nar, achteloos voorbij gelopen zijn.