Moe, zo moe!

De participatiesamenleving eist zijn tol, ik kan niet meer. Driekwart jaar geleden merkte ik al, dat de mantelzorg, me boven het hoofd begon te groeien. Maatschappelijk werk gebeld voor ondersteuning. De acute nood werd vrij snel gelenigd, gelukkig. Uitgelegd wordt dat zij geen structurele ondersteuning kunnen bieden, zij gaan met ons op zoek naar oplossingen.
Dan start een proces om hulpvragen te definiëren, zodat deze zo concreet mogelijk voorgelegd kunnen worden aan personen in het eigen netwerk, alles volgens de nieuwe richtlijnen, mensen die elkaar verder helpen. Een mooie, ideële gedachte.

Een spin in zijn web
wacht hoopvol op versterking
ragfijne lijnen

Na maanden zijn de hulpvragen nauwkeurig tot op de letter geformuleerd. Zelf trekken we de conclusie al een tijdje, dat, hoe goed bedoeld wellicht, deze vragen niet door informele hulp ingevuld kunnen gaan worden. Er is echt professionele ondersteuning nodig. Met lood in de schoenen kaarten we dit aan bij maatschappelijk werk. Ja, zij hadden ook dezelfde conclusie getrokken…. wat een opluchting! Er is een instantie die een pakket heeft dat wellicht aansluit. Er zal contact worden gelegd. Weken van wachten gaan voorbij, zonder dat we iets horen. Een paar terugbel verzoeken blijven onbeantwoord. Kennelijk is er nog geen antwoord, geduld, er zijn nog zoveel wachtenden voor u. Kies 1 voor …..

Is onze boodschap
meegenomen in een tas
zonder een bodem?

Het dunne web van mantelzorg, dat we met moeite in stand proberen te houden, vertoont steeds meer gaten. Eén voorjaarsstorm nog en het is weggevaagd, voorgoed. En dan? Nog niet over nadenken. De participatiesamenleving, het klonk zo mooi, toen ik het onze koning voor het eerst hoorde uitspreken. Nu ken ik inmiddels ook de schaduwkanten. En naar ik verwacht, vele mantelzorgers met mij; ik heb er geen onderzoek naar gedaan, daarvoor ontbrak me de energie. Ik zag ook al de term mantelzorgmakelaar voorbij komen. Zou zo iemand iets voor ons kunnen makelen? Ik wacht nog maar even af. Een paar dagen er tussenuit, even de batterij opladen, misschien gaat de zon dan weer schijnen. Moe, zo moe. De participatiesamenleving eist zijn tol, ik kan niet meer. Echt niet!

Echt vrij ben ik pas
wanneer ik mijn opladers
thuis durf te laten