‘Millenials’… Het klonk zo mooi.

Klokslag middernacht en het jaar 2000 begint. De computers zijn niet ontploft en het leven gaat gewoon door. Laten we daar op drinken en nog wat vuurwerk de lucht inschieten. Een nieuwe eeuw begint. De eeuw van moderniteit, vernieuwing, ontwikkeling, zelfstandigheid… En ga zo maar door.
Het is één uur op een donderdagmiddag, februari 2016. Daar zit ik dan, in mijn zelfstandige studio, midden in het centrum van Utrecht. Door de dichte ramen klinken de contructiegeluiden vanuit Hoog Catherijne en als ik naar buiten kijk, zie ik de dichte gordijen van mijn achterburen, 6 stuks, welgeteld. Naast mij ligt mijn HTC mobiel, waarvan ik het abonnement maar met moeite kan betalen. Achter mij, in de hoek van mijn studio, staan dozen met ingepakte spullen, want ik ben me aan het voorbereiden op een verhuizing omdat mijn huur onbetaalbaar is geworden. Ik ben 29 jaar, zo goed als werkloos en kan niet aan een nieuwe baan komen. Ik ben één van die millenials, waarvan men niet weet wat men ermee moet.
Het hoogtepunt (of zal ik het een dieptepunt noemen) komt gisteren, als ik om drie uur ‘s middags op het stadskantoor in een kamer zit met nog 15 andere mensen die niet aan een baan kunnen komen. Als ik om me heen kijk vraag ik me af waarom ik daar zit: ik heb een goede opleiding afgerond, heb jaren werkervaring opgedaan, werk hard en graag, spreek drie talen vloeiend (of vier, als u Vlaams als taal meerekent) en wil graag leren. Waarom heb ik dan geen baan?
Er is nergens plek voor ons: te hoog opgeleid, geen ervaring in het vakgebied waar we op solliciteren, te weinig ervaring, niet het juiste talenpakket in de aanbieding, te duur, te oud, te jong, fysiek niet mooi genoeg, fysiek te mooi, etcetera, etcetera. En de baan waar we echt voor willen gaan en ook uitermate geschikt voor zouden zijn? Daar is altijd iemand die beter is voor te vinden.
Tot 3 maanden geleden had ik een baan: 4 dagen per week van half 9 tot 5 debiteurenbeheer uitvoeren, zittend op een bureaustoel met nauwelijks pauze. Klinkt als een goede baan toch? Ik kreeg er aambeien van. En van het werk achter de bar van de afgelopen 3 maanden kan ik de huur niet meer betalen.
Gelukkig kan ik thuiswerk doen als vertaler. Gelukkig heb ik daar een 0 uren contract voor gekregen. Gelukkig kan ik daar net van eten. Als het salaris eind volgende maand binnen komt. Ow nee wacht, daar moet ik eerst schulden van afbetalen.
Als u het niet erg vindt, ga ik maar weer even solliciteren, op die baan die ik niet krijg.