mijn appertement is niet kinder-proof

Afgelopen week heb ik voor het eerst vrienden over de vloer gehad met een onderkruipsel. Hij is ondertussen anderhalf en ik ben 25. Dat wilde ik in eerste instantie zeggen om te illustreren dat ik nog lang niet op een leeftijd ben waarbij kinderen komen kijken. Maar dat heb ik klaarblijkelijk mis. Veel vrienden, collega’s en familieleden beginnen de gevreesde ronde buikjes te vertonen. En op een niet nader-te-noemen-familielid na zijn ze allemaal zwanger.

Uit goede wil had ik al het kostbare, breekbare en inslikbare spul al enigszins opgeborgen. Losliggend grut allemaal in de kast, lege flessen in een dichtgeknoopte tas gedaan, etc. Ik stond mijzelf zowaar schouderklopjes te geven over hoe kindvriendelijk ik mijn appartement had gemaakt. Iets te vroeg gejuicht…

Toen het monstertje op de arm van zijn vader mijn appartement binnen kwam werden eerst de standaard begroetingen uitgewisseld. “wat wordt je al groot!”, wangen knijpen en het voorgesteld worden aan zijn knuffeldier “beer” die een hond was. Ik had koffie gezet, het mini-monster kreeg een Spongebob-drinkbeker met limo en werd neergezet terwijl zijn ouders en ik aan het bijkletsen waren. Die kleine vent had ik achteraf nooit uit het oog moeten verliezen.

Voor ik überhaupt doorhad dat de waggelende sloopkogel op avontuur was gegaan had hij de kabels van mijn televisie gevonden. Het was zijn vader die de stilte van zijn zoon verdacht vond en voorstelde om is rond te kijken. Om vervolgens een peuter met duivelse glimlach achter mijn tv-meubel te vinden met drie losse kabels, waarvan hij er eentje had besloten in zijn mond te doen.

Terug op zijn kleedje met zijn knuffel dacht ik dat hij verder weinig schade kon aanrichten. Nadat hij met verdachte precisie naast zijn kleedje en op mijn nieuwe bank had gekwijld was hij toe aan iets nieuws. Op de glazen koffietafel vond hij de fruitschaal. Om vervolgens elk stuk fruit aan mij te laten zien met een net-niet correcte uitspraak ervan. Zo liet hij mij een “banaat” zien, een “appp”, een “bssjjjt” (mandarijn).

Na een gezellige middag met mijn vrienden laat ik hen uit, zwaai nog even naar de terrorist die weer op de arm van zijn vader is gehesen en kom bij het terug keren in mijn woonkamer tot de conclusie dat mijn fruitmand leeg is. Drie dagen later, terwijl ik dit op papier zet, vind ik nog steeds verstopt fruit in mijn huis. Lesje geleerd, ik heb zo’n hondenhekje nodig.