Lubach draait door

Laatste vrijdag van de maand, de media uitzending van De Wereld Draait door. Beetje babbelen over schaarse krenten in de Hilversumse pap, stukje muziek van bebaarde pubers en net als je denkt dat je alles gehad hebt, blijkt Arjen Lubach aan tafel te zitten. De vent is inmiddels zo content met zichzelf, hij zou toch niet denken dat hij echt de Farao der Lage Landen is? Over atheïsten van het irritante soort gesproken; Arjen Lubach, die heeft het patent op de waarheid.

Om zijn aanwezigheid wat extra kracht bij te zetten, had Lubach een vriendje meegnomen. Tex de Wit. U weet wel, de knul met het zwarte montuur die het lang vol hield bij De Slimste Mens. Hoe langer hij er zat, hoe kanslozer de grappen. Ze sloegen stuk voor stuk dood tegen de kale wanden van de studio, waarna hij er nog eentje probeerde om de eerste mislukking goed te maken. Zonder resultaat, van kwaad tot erger. Philip Freriks krapte zich nog maar eens achter de oren. ‘Goed uuh, Tex. Bedankt. volgende vraag dan maar?’ De tenen stonden op een gegeven moment niet eens meer krom in de schoenen, ze braken af en renden gillend de woonkamer uit zodra ik het programma aanzette. Nederland vroeg zich ondertussen af wie toch die Tex de Wit was. Toen ik er achter kwam dat hij stand-up comedian was, kon ik er niet eens meer om lachen. Tranen met tuiten. Janken, een droeftoeter vol.

Tex schrijft ook grapjes voor Zondag met Lubach en mocht mee naar de tafel van Matthijs. Eigenlijk niet helemaal de bedoeling aldus Lubach die in zijn programma de grappen van 5 tekstschrijvers aan elkaar praat. Hij houdt de tekstschrijvers liever op de achtergrond. ‘Meer iets voor als je een keer wat hebt gewonnen.’Een goed bekeken programma, het regent complimenten. Een goed moment om vooruit te lopen op eventuele Nipkowschijven, Televizierringen en andere smakelijke sigaren uit eigen doos. Ook Matthijs leek het een beetje gehad te hebben met de zelfingenomenheid van Lubach. ‘Niet naast je schoenen gaan lopen he’, waarschuwde hij. Toen Matthijs zich tot slot afvroeg waarom hij toch zo casual gekleed ging, voor Lubach een mooi moment om even op tafel te klimmen en heel Nederland zijn joggingbroek te tonen. ‘Ik ben zo cool, ik kom gewoon in m’n kloffie’, leek hij te willen communiceren. De Farao der Lage Landen, Tex vond het fantastisch.