Het kind in jou en mij: Ongedefinieerd schaamte

Het kind in jou en mij

Wanneer stopt het? Ongedefinieerd schaamte.

Ze kijkt om haar heen uit nieuwsgierigheid, de wereld smaakt naar meer. Geen hersencel die energie verbruikt denkend aan de opinie gevormd door anderen. Ze huppelt, haar voeten omhuld door haar rode rubberen regenlaarsjes gesierd met witte polkadots, opgedroogd modder en groene grassprieten. Haar haren dansten net niet in het rond, daarvoor was het nog te windstil. Haar skinny jeans kleurde ooit blauw, nu verdwijnt ze moeiteloos in de bruingrijze achtergrond, op de koude grond tussen de herfstbladen. Ze verloor haar kleur, wat haar ooit eens zo karakteriseerde. Terwijl ik in het niets staar in het donker midden in de nacht, vraag ik mezelf af: Wanneer stopt het? Ongedefinieerd schaamte, het gieren van geluk?

Hoewel de mens vaak denkt te weten welke kant het op wenst te gaan, zoeken we onderweg naar aanwijzingen, onze wenkbrauwen fronsend, onze ogen maken we piepklein. Bevestiging, we zoeken bevestiging.

‘Heeft u alles kunnen vinden?’ Haar rimpels sieren haar, ze indiceren ervaring, mooie momenten en zonder twijfel ook beproeving. Of ze op de goeie afdeling heeft gezocht, vraagt ze me terwijl ze het muntgeld in haar portemonnee laat rinkelen. Het etiket verteld ons niets meer en minder dan de fabrikant, het is een rode draad dat ook een zijweg neemt naar het wijzen op de doelgroep. Toch, weet ik zeker dat de gekozen item dat voor me ligt haar beeldig zou staan. Het enige wat haar niet staat is onzekerheid, het zoeken naar bevestiging.

Bevestiging zoeken is de andere kant van de munt van onzekerheid. Ik vraag me af, wanneer stopt het? Het impulsieve onbevangen gevoel, het ontbreken van schaamte.