Heb je weleens GVD in je verd@mme duim gesneden?

Kennelijk heb je je duim nodig. Ik zit te koken en snij me in mijn bloody duim. Ja het bloedde en het is mijn duim. Nu snap ik waarom apen zo apetrots zijn op hun duim. Ik ben nooit trots op mijn duim en nu eveneens niet. Dit kan als een rant over duimen klinken. En dat is het ook. Stop met lezen als je dit niet wil lezen. Je duim is een necessiteit in het leven. Dat besef dat dringt me nu in het licht van de vroege uurtjes pas diepst tot mijn innerlijke van mijn ziel door. Ik moet gewicht heffen, kan niet. Je duim belet je van dingen grijpen. Logisch. Ok, ik ga ontbijt maken. Fles dop proberen open te schroeven. Proberen. Het lukt, tuurlijk na enige glipper en glabber van een apebeweging hier en daar. Dop open, ik schenk drap in en dan pap maken en moet ik roeren, ok ik switch wel naar mijn andere shit hand. Komt die handmotoriek-cursus toch goed uit. En het aller shit irritants, water in die d#mme shit snee van een duim. Verd#mme water snijdt zich snijdende in dat wond dat niet snel verd#mme heelt. Dit klinkt boos en is het niet en ik had je gewaarschuwd. Ik heb nog tijd en space. Oja, douchen, dat heeft met water te maken. Zelfde verhaal. Pleister verwisselen dan, je kent het wel. Maar het grappige en met grappig bedoel ik precies het verd@mme andere kant van het spectrum van grappig. Verder dan ver van shit grappig, verder dan hiet tot Zwasiland. Als dat een echte plek is. Die pleister gaat altijd mis en floebert er dan flatsj weer vanaf, je raad het, als je handen nat zijn. Eten, wc, koken, zijn. Alles is duim. Ik kan een novelle maken en het duim noemen, vermoed ik, ala Elsschot met zijn “Kaas”. Zit hier copywright ergens als ik zijn naam gebruik? En pas op mogelijk neppe verzonnen woorden in dit stuk. Maar lees gerust graag verder, het is nog vroeg en we hebben tijd en metro hoort leuk te zijn. Leuker dan een snee in een duim die niet heelt. Nu komt de climax van het verhaal. Niet zo’n climax, jij viezerdje van viezerd. Om dit ranterige stuk van een duim te typen heb ik die damn duim nodig. Oeps, taalgebruik, kinderen vlucht nu je nog kan. Ieder slag van een toets, voel ik die snee, ik voel iedere hemagloob. Is dat een ding, biologen? Ik voel iedere razernijsche woord verbloeden tot digitale magische inkt en zie het verschijnen tot mijn woede maar ook opluchting? Raar! Typen en schrijven en duim agressie is soelaas. Zet dat maar als tegel-leus in je wc of boven je bed. Wederom, het spijt me voor oa # tralala. Bedankt en je hebt het einde bereikt.