Guus komt nog lang niet naar huus!

De “schwalbe” aan de zijlijn van Van Gaal, tijdens de wedstrijd tegen Arsenal, was een kinderlijke vorm van aandacht die zo langzamerhand typerend is voor deze trainer. Wie herinnert zich niet de karatetrap tijdens de Champions League finale in 1995 of zijn schreeuwerige kampioenspeeches? Het gevecht met bal en speler tussen de benen van Koeman aan de zijlijn was lachwekkend en onnodig. Los van winst en verlies was dit niet de meest chique manier van beide heren om pontificaal in de kranten te staan en om later aan je kleinkinderen te moeten uitleggen waarom je als volwassen kerel zo belachelijk stond te doen. Eén Nederlandse trainer in Engelse dienst bleef rustig en gedistingeerd langs de lijn staan en gaf zijn spelers een enkele instructie en sprak af en toe op amicale wijze met de scheidsrechter. Guus Hiddink. Hoe anders was dit vorig jaar toen “Guus Flater” met paniek en angst in de ogen en apathisch zittend op de bank het Nederlands elftal ten gronde richtte. Met als gevolg dat hij van de zomer door de KNVB werd bedankt voor onbewezen diensten en terecht een schop onder z’n reet kreeg omdat hij, zoals we nu allemaal wel weten, kwalificatie van het EK voetbal in 2016 was misgelopen. De ooit aanbeden trainer die wereldwijd successen had gehaald en die behoorde tot de top van het internationale trainersgilde had zich geblameerd en vertrok ingesmeerd met pek en veren het land uit naar zijn buitenverblijf in Frankrijk. Daar heeft hij ongetwijfeld ontelbare keren zichzelf dronken gevoerd. Hij heeft -gehuld in tranen- met zijn hoofd tegen de muren staan bonken. Hij heeft gebruld als een lamgeslagen oranje leeuw en toch nog steeds geen antwoord kunnen vinden waarom hij het belachelijk zwakke en dolende Nederlands elftal niet aan de praat had gekregen. Totdat hij een belletje kreeg van Abramovitsj, de puissant rijke Russische eigenaar van Chelsea, die ook jankend op de grond, en als een klein verwend kind dat z’n zin niet krijgt, lag te rollen en te stampvoeten, met de simpele vraag “help!”, want zijn voetbalspeeltje dreigde te degraderen. Guusje is de beroerdste niet om voor de nodige Koreaanse, Australische en in dit geval Russische centen het Kanaal over te steken en daar te laten zien dat hij het allemaal op zijn ouwe dag nog niet verleerd is. Sinds de aanstelling van “Guus Geluk” bij FC Chelsea heeft de Londense ploeg bijna niet meer verloren en presteert de ploeg steeds beter. Nee, zoals het er nu naar uitziet komt Guus nog lang niet naar huus!