Geen poessie

Met een knoop in mijn maag slenter ik zenuwachtig door de Trendhopper en hou de kassabalie nauwlettend in de gaten. Daar staat ze; de spannende verkoopster, die mijn valentijnskaart gisteren op de deurmat heeft gevonden. En ik, charmeur in de dop, wil niet veel langer meneer A. Noniem blijven voor haar. Maar het juiste moment om dapper toe te slaan laat op zich wachten en akelige symptomen van nervositeit bevestigen dat ik de comfortzone mijlenver heb verlaten. Hoewel mijn verstand blijft herhalen dat een winkel ook een uitgang heeft, laat ik het vandaag niet gebeuren om als ‘lame ass pussy’ af te druipen.

Een week geleden hielp ze me in de winkel. Ik viel als een blok voor haar. Als betoverd bleef ik nog dagenlang aan haar denken en vanuit een diepgeworteld oergevoel fantaseerde ik hoe ik deze stoot kon veroveren. Haar naam op de kassabon hielp een handje. Kaartje sturen? Deal.

Dus vandaag ga ik ervoor met een toepasselijk liedje in mijn hoofd: “Want je hebt niet in de gaten wat je allemaal met me doet”. Hero? Ikke wel. Maar dan zo een op sokken, die nog maar eens een uitstelrondje door de winkel loopt. Dit is geen romantische film met gegarandeerd ‘happy end’ – dit is keiharde realiteit. Doodeng.

"Nú!" besluit ik en gris naar een ijsboltang om niet met lege handen bij de kassa te verschijnen. Mijn hartslag schiet letterlijk omhoog en zit bovenin mijn keel als ik er een benauwd "Hoi" uitpers. Terwijl mijn nek steeds harder tegen mijn coltrui bonkt en ik langzaam mijn pincode intoets, geef ik mezelf de laatste trap onder mijn reet; het is nu of nooit. Zo kalm mogelijk vraag ik of ze enig idee heeft van wie de valentijnskaart is. Zei ik het echt? Aan de vragende blik in haar ogen te zien wel.

Voorzichtig maak ik een mentaal vreugdedansje. Prachtige vioolmuziek kan ieder moment losbarsten. Ze kijkt me glimlachend aan en met blozende wangetjes wijst ze naar een oudere dame, gekleed in Trendhopper kleuren. "Ik heb geen kaart gehad, maar die collega wel." O, shit! Nee! Het strijkorkest kan weer inpakken.

Één kassa, meerdere verkoopsters, maar alsmaar in- en uitloggen doen ze niet. De hilariteit is compleet. Wat heb ik te verliezen? Als een brutale Don Juan vraag ik haar mee voor een drankje. Helaas, ze heeft een vriend. En hoewel ik waarschijnlijk veel leuker ben dan hij, moet ze mijn aanbod afslaan. Mijn gedurfde actie waardeert ze, maar of ze het echt meent zal ik nooit weten. Wat maakt het uit? Geen poessie, maar vandaag ben ik een winnaar!