Geen moeilijk gedoe in ons systeem

Zodra de zoemer die de pauze aankondigde afging, renden mijn vriendin Ivon en ik het lokaal uit. We raceten naar het winkelcentrum. De sport was om in 50 minuten zoveel mogelijk spullen te jatten. Ik was goed in doen alsof ik níet jatte. Het was megaspannend.

Na de pauze was ik blij met mijn reukgummen, stiften, en vulpen en daarbij voelde ik me na het jatten, als de spanning weer gedaald was, altijd lekker en dat trok me door de les heen.

Wiskunde, hoe kon iemand dat leuk kon vinden? Frans, Engels, allemaal kut. En toch zat de klas vol individuen die alsmaar voldoendes haalden. Ik vond geen aansluiting bij ze.
Aan het eind van het jaar werd ik van school gestuurd.

Soms denk terug aan dat eerste jaar middelbare school in Tilburg.
Op de eerste dag kreeg ik mijn boeken niet mee omdat mijn moeder niet betaald had.
Met leraren zocht ik strijd, eerst tastte ik ze af, als ze ‘goed’ reageerden kwamen de aanvaringen vanzelf.
Thuis lag mijn moeder op de bank te schelden op de wereld en op mij en dan klaagde ze weer over haar vermoeidheid. Tussen de woorden door zoog ze aan haar sjekkie.
Het was ook dát jaar dat ik haar afleerde te slaan want bij ons in huis gold het recht van de sterkste en dat was ik geworden. Maar dat recht werd me weer ontnomen want er kwam een 3 jaar oudere, onbekende broer bij ons wonen die strak stond van de hormonen. Een tijdje later werden de broer en ik uit huis geplaatst. Ik kwam in een crisisopvang terecht.
De leraren hadden een hekel aan me omdat ik zo dwars was. Buiten de les negeerden ze me, niet een heeft er ooit een praatje met me aangeknoopt.

Na dat jaar wilde ik mezelf bewijzen. Ik overwon mijn kleptomanie en een paar jaar later ben ik naar een versnelde havo gegaan. Een beetje aanpoten want na 3 jaar moest ik examen doen. Ik slaagde met de hoogste cijfers van de klas.

Beste leraren van toen, jullie hebben me weggestuurd, maar nagelaten te onderzoeken wat er aan de hand was. In jullie systeem was geen ruimte voor een kind dat niet in staat was in de rij te lopen.

Maar goed, zand erover. Het is zo lang geleden.

Ivon was mijn lichtpuntje.
Onlangs vond ik haar op Facebook. Ik werd teruggeworpen in de tijd, ik voelde weer die mengeling van levenslust en wanhoop, angst en overmoed, heerschappij en ondergeschiktheid.

Binnenkort gaan we een middagje winkelen.