Fietsen met Mark

Fietsen door hartje Utrecht is als fietsen met Mark Rutte: zonder zorgen, en met onvoltooide beloftes.

Hoewel onze Mark beloftes hoort waar te maken, doet hij dat meestal niet. Dat is ook zo als je door Utrecht fietst. Bij elk stoplicht wordt je als fietser genaaid, mensen nemen voorrang zonder daar ook maar enig recht op te hebben en de hypothetische belofte om op tijd te kunnen komen, wordt structureel de grond in geboord.

Mark hield laatst zijn fijne, vooraf uit zijn kop geleerde, niet zelf gemaakte speech bij de eerste editie van het Nederlandse Correspondents’ Dinner. Hij sprak vooraf af met cabaretier Dolf Jansen dat kortpittige Dolf grappiger zou mogen zijn. "Markie toch, zei Dolf, dat is toch ook normaal? Iedereen weet toch dat jij een saaie, duffe geschiedenisleraar bent, Markie?"

"Ja, Dolfje. Touché."

Mark Rutte mag met de fiets. Mark Rutte kán met de fiets, omdat niemand met een sniper op het dak van een gemiddeld elf etage tellend hotel ligt om die beste Mark van zijn fiets te schieten.

Schrijnend was Mark zijn aankomst op de fiets bij de ontmoeting met Obama vorig jaar. Voor good old Barack werden snelwegen afgezet, reed er een gepantserde limo voor, en deden een aantal helikopters "balletje balletje" in de lucht. Ha, zie mij nu nog maar neer te schieten, dacht Barack.

Barack zag Mark aan komen fietsen en riep: "Hey Mark!" Mark zei: "Hello Mr President!" Oei, oei en nog eens oei, Mark. Barack mag dan voorlopig nog even de machtigste man op aarde zijn, hij was in zijn studententijd ook gewoon een afro-kapsel-dragende-wiet-rokende doodnormale kerel. Barack vindt het fijn als hij gewoon Barack wordt genoemd. Zélfs door Mark.

Fietsen met Mark is als fietsen door hartje Utrecht: je hoeft je geen zorgen te maken dat je iets overkomt. Als je daar om een of andere reden tóch niet helemaal zeker van bent, dan moet je maar even de Mr President vragen of je zijn gepantserde limo mag lenen.