Een subjectieve uiteenzetting van tijd

Chronologie is een mythe. Tijd is niet lineair, er is geen van-punt-A-naar-punt-B. De grap van 2000 eeuwen. Een hoax van astronomische proporties.
Ik heb dus een probleem met tijd. Een argument, zou je kunnen zeggen. Want ik lijk geen controle te hebben over de stroming ervan, de vorm ervan. Het is een eenzijdige relatie. En zoals iedereen weet lopen die nooit goed af.
Dingen glippen je door de vingers. Of bepaalde dingen gebeuren en herhalen, herhalen, herhalen zich speciaal voor jou. Zelfs als die bepaalde dingen je keel droog schuren, je achterlaten als een rillend mens-wezen op de vloer van je appartement, zonder iemand om hier acht op te slaan, Tijd nog het minst.
Hoe dan ook.
Soms valt er uurwerk uit mijn ogen, als ik ze sluit om te gaan slapen bijvoorbeeld. Klokken in allerlei soorten en maten. Antieke klokken. Goedkope IKEA klokken. Ontlede klokken. De getallen, wijzerplaten, uur-, minuut- en secondewijzers doorweken mijn kussens, ik moet ze veel te fucking vaak verschonen. Stukjes uurwerk die over je gezicht tuimelen lijkt misschien magisch mooi, maar geloof me: het is vooral stom vervelend.
Het lichtpuntje: zojuist heb ik een stukje klok teruggevonden, ergens tussen mijn wimpers, die ik al een tijdje kwijt was.

Een warme avond. Laat genoeg voor de straten om min of meer stil te zijn. Maar op de achtergrond kan ik de luie stemmen van ‘de Volwassenen’ horen, wijn op hun adem. We liggen in de achtertuin, op onze rug in koel gras. Een jongen en ik. ‘Een jongen,’ om de woorden van mijn dertienjarige-zelf te gebruiken, ‘die soort-van-best-wel-leuk is. Ik zou hem kunnen kussen. (Op de wang, natuurlijk)’
De sterren boven ons zijn bijna tè dichtbij. Voelbaar gewicht. Een zwaarte die je hoofd vult tot er weinig ruimte meer is om te denken. De jongen heeft vuurwerk meegebracht, van die sterretjes. Hij steekt ze aan, om indruk te maken, maar brandt per ongeluk ook een gat in mijn jurk.

Het is een van die heldere stukjes tijd die glimmen van nieuwigheid. Nieuwigheid als in: vervuld van nieuwe sensaties. Je bewust zijn van het gewicht van hemellichten, bijvoorbeeld, is niet erg gebruikelijk voor een dertienjarige. Of de realisatie dat ik uiteindelijk meer bleek te geven om de jurk dan de jongen.