Een heftige en emotionele ontmoeting in het bos

Met de Kerstdagen zochten we de stilte van de Drentse bossen op.
We staan met de camper op het terrein van Staatsbosbeheer in Borger en maken die middag weer een lange wandeling. Halverwege, na zo’n twee uur lopen, zien we een uitnodigende bank staan aan een open plaats in het bos. We nemen plaats en nuttigen een hapje. Terwijl we genieten van de stilte, de rust in je lichaam en de natuur om ons heen, spreken we onze verbazing uit over de schoonheid van deze plaats. Het licht dat zo mooi op de plaats valt, de prachtige ronde vorm van de open plek, de stilte, het is goed zo….het leven is mooi….

Dan zie ik een groepje mensen uit het bos komen. Ze horen bij elkaar, het lijkt een familie. Oudere man, een paar pubers en de generatie ertussen. Ze houden hun pas in en overleggen wat met elkaar. De oudere man stapt op ons af. Aarzelend en enigszins onzeker begint hij zijn verhaal:

“Neemt u mij niet kwalijk dat ik u stoor maar mijn vrouw en ik wandelden hier graag en vaak pauzeerden wij ook altijd hier, op deze bank, net als u. En wij genoten hier, net als u, van deze plaats en van het moment.
Maar mijn vrouw is er niet meer, …………………ze is onlangs overleden. Het was haar wens om haar as hier uit te strooien zodat zij altijd met deze plek verbonden is “.
Met een bedroefd gezicht liet hij de urn met de overblijfselen van zijn echtgenote zien.

Hij vroeg ons of wij er bezwaar tegen hadden dat hij dit nu met zijn kinderen en kleinkinderen ging doen. Toen we antwoordden dat wij wel zouden vertrekken, gaf hij aan dat dat niet zijn bedoeling was.

Diep onder de indruk en geraakt door het verdriet van de man stapten we stilletjes op. Want je partner op zo’n prachtige plaats in de natuur achterlaten, is iets wat je in alle rust met je dierbaren moet doen.

Alleen de natuur hoorde getuige te zijn bij dit emotionele moment van deze familie…..