Dit is geen contactadvertentie

Ik wil u deelgenoot maken van het afvoerputje van de samenleving: het trekt me, ik ben ertoe geboren en voel me er thuis. Nee, ik heb het niet per se over internetdaten voor hoger opgeleiden, waardoor tekstschrijfsters uit Stadskanaal worden opgezadeld met It-architecten uit Delft. Ik behandel hier de verschillen tussen man en vrouw. Het verschil tussen man en vrouw, kan ik beter zeggen.

Je zit alleen te wachten in een naar verschaald bier ruikend eetcafé vergeven van het winkelpubliek. Tien voor vijf: verkeerd tijdstip, denk je. Zij wandelt naar dat eetcafé. Hm, vijf uur: goed tijdstip denkt zij, want als het tegenvalt ben ik voor het avondeten weer thuis. Je bedenkt gespreksonderwerpen, terwijl je de Uit-agenda openklapt. Nee, nog niks voorstellen, dat gaat te vlug.

Zij ziet je zitten in de schemer, alleen aan je tafeltje bij het raam. Ziet er best goed uit met zijn volle lippen, maar nog even wachten: beter te laat dan te vroeg. Je denkt over de nieuwe KIA Rio, en dat je die over vijf jaar kunt betalen, en over de zin en onzin van de OV-chipkaart, en over de onderschatte Benny Neyman, en over de diepte-interviews van Bert Maalderink van Studio Sport.

Alles duurt lang als je moet denken aan een Koreaanse middenklasser, een Maastrichtse volkszanger en Bert Maalderink. Je lacht wat schaapachtig naar de vutter met rode koontjes die de tafel aanstoot, een vrouw die hier nooit meer zal komen, tenzij het regent op zaterdagmiddag, iets na vijven in Utrecht-centrum.

Zij bevindt zich inmiddels in het toilet van het belendende café, waar zij haar make-up nog even bijwerkt. Op weg naar de uitgang botst zij op een aangeschoten manager van iets innovatiefs, die met zijn hockeyteam aan ’t borrelen is. Terwijl het carillon van de Dom zich klaarmaakt voor de serenade van kwart over vijf, sta je op en ga je naar huis, waar alles nog precies zo stond als toen je ging.