Die jaren tachtig-shit

Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb al enige tijd mijn jaren tachtig-buien weer terug. Misschien bent u er te jong voor of juist te oud; misschien denkt u, die rattenvis is een veertiger met een midlifecrisis. Allemaal waar, maar toch. Wilt u er meer van weten? Lees dan verder …

Er borrelt in mij al maanden een hernieuwde voorliefde voor doemmuziek à la Joy Division, voor de films van Wim Wenders en een grote behoefte in Berlijn nu eindelijk eens langs de resten van de Muur te lopen. Ik beschuldig mijzelf bij voorbaat van modieus gedrag en snobisme, maar toeristen zijn we allemaal. En je gevoel moet je volgen.

Toerisme is leuk, het is alleen mogelijk in vredestijd – dáárom. En toen in tachtig waren we allemaal snob. Een beetje schamperen op Amerika met zijn Cindy Lauper, moet kunnen – maar ze hebben wel Europa voor ons bevochten. Die Britten trouwens ook met hun Brexit. Heb ik meer vertrouwen in dan de Fransen met hun eeuwige noodtoestand en de Duitsers met hun zwijgende pers.

Vind het ook een beetje eng dat je je online met al je gegevens moet inschrijven voor een bezoek aan de Rijksdagkoepel, en dan te horen krijgen dat je alleen nog op zondagavond 19.45 en maandagochtend 8.45 terechtkunt. Echt van die tijdstippen waarop arme Grieken, gekrenkte Turken en Russische geheim agenten de EU een genadeklap willen geven.

De Muur is gratis, wat er nog van over is. Vrijblijvend jarentachtigsnobisme dan maar – zolang het duurt? Er moet mij nog wel iets van het hart. In 1989 zat ik in de klas met een doodgoeie kerel, die een jaar in Amerika op school had gezeten en eruitzag als Surfer Joe. Ik keek hem altijd schamper aan vanachter mijn mascarawimpers. Toch bleef hij altijd glimlachen en raadde mij een nieuwe serie aan: Married with Children. ‘Burgerlijke Amerikaanse shit’, beet ik hem toe. Sorry.