De schrik van mijn leven

Op het sterfbed van mijn vader, vele jaren geleden, kwam het nog even ter sprake. De financiële situatie van mijn moeder. Niemand hoefde zich zorgen te maken. Hard werken en spaarzaam zijn hadden daar voor gezorgd. Verdriet, maar geen geldzorgen voor zijn vrouw die achter bleef.
Zelf ben ik niet zo spaarzaam, maar hard werken doe ik wel. Daarom moet mijn moeder, die helaas niet naast de deur woont, het vaak slechts doen met telefoontjes en veel te weinig bezoekjes.
Klagen hoor ik haar nooit, maar vorige week ben ik mij toch rot geschrokken. Het viel mij op dat haar televisie uit stond. Vaak had ik mij geërgerd dat dit ding de hele dag maar aan stond. Ik begreep echter dat ze hem nodig had om haar eenzaamheid te verdringen. Daarom had ik er ook vrede mee dat het ding, ook bij mijn zeldzame bezoekjes, aan bleef staan.
“Ben je de TV een beetje zat?”, vroeg ik haar.
“Nee joh, maar ik weet nooit wat er voor programma’s zijn.”
“Dat zie je toch in de TV-gids”, begon ik en mijn ogen gingen naar het tafeltje waarop de telefoon stond. Daar had het omroepblad moeten liggen. Er onder wat andere tijdschriften waar ze al haar hele leven op geabonneerd moest zijn.
Leeg! ……. Geen blad te zien. Toen ik door vroeg vertelde ze dat ze al anderhalf jaar geen enkel abonnement meer had. Ik schaamde mij omdat mij dit niet eerder opgevallen was. Ook mijn moeder schaamde zich. Dit omdat ze alles uit puur geldgebrek op had moeten zeggen. In plaats van gezellig bij te praten dook ik nu in haar financiën. Van het goed verzorgd achterblijven bleek niets meer over te zijn. Pure armoede was er voor in de plaats gekomen. Haar AOW en pensioen, al jaren niet meer geïndexeerd, ging bijna geheel op aan eigen bijdrage in de zorg. Amper €300 per maand bleef over voor kleding, extra voeding, cadeautjes voor de kleinkinderen, telefoonkosten, kabel-abonnement, uitstapjes, vervoer enz. Alles moest daar van betaald worden.
Een blinde woede maakte zich van mij meester.
Bedankt Rutte voor al die beloften die je deed en niet na kwam!
Bedankt voor de leugen dat er dit jaar niemand “zogenaamd” op achteruit ging!
Dit wordt dus bedoeld met “zorgzame samenleving”!
Die abonnementen zijn er weer gekomen. De rekeningen vanzelfsprekend naar mij. Samen met mijn voornemen meer tijd te reserveren voor bezoekjes aan mijn moeder.