Daar stond je dan..

Het is half december. De wind is koud en het regent zachtjes. Ik loop met mijn koffertje vol gewassen kleding en studiespul naar de trein richting Groningen. Op het perron aangekomen, zie ik een Arabische man met nog twee andere mannen, twee vrouwen, een jongen en twee baby’s. Hij kijkt paniekerig om zich heen, wijst telkens naar zijn blaadje en schreeuwt wat naar één van de twee mannen. Na een minuut of tien besluit ik naar de groep toe te lopen om te vragen of ze hulp nodig hebben. De man wijst naar het papier en zegt met een Arabisch klinkend accent dat ze naar Assen moeten. Zonder te aarzelen stel ik voor om samen te reizen want ik moet per slot van rekening naar Groningen en Assen is het station ervoor.

In de trein vraag ik naar de afkomst van de mensen. Het zijn Syriërs. De man verteld over hun bizarre reis. Deze begon een maand geleden in Syrië. Hier zijn ze op een bootje gestapt naar Griekenland. Daar aangekomen zijn ze direct door gegaan naar Servië en vanuit daar naar Duitsland. Ik zie dat de man boos begint te worden. Hij vertelt me dat de mensen in Duitsland alles behalve hartelijk zijn. Hij vond ze boos, niet behulpzaam en onaardig. Die ochtend waren ze vertrokken uit Hamburg en Assen zou hun eindbestemming zijn. De geur die van deze mensen afkwam verraadde wat ik al dacht. Hij vertel dat hij smacht naar een douche en schone kleding. De groep mensen bleek één grote familie te zijn. Hij en zijn vrouw met hun twee zoons waarvan één met zijn vrouw en twee kinderen.

Na een minuut of tien van doodse stilte krijg ik een telefoon in mijn handen gedrukt en ik hoor een Nederlands klinkende stem aan de andere kant van de lijn. Het blijkt zijn broer te zijn die hier al vijftien jaar woont en hij vroeg me of de familie nog compleet was en of iedereen het goed maakte. Hier wist ik eigenlijk het antwoord niet op. Na hem verteld te hebben dat de familie over tien minuten in Assen is en de verbinding verbroken wordt, vraagt de man mij of hij mijn nummer mag hebben. Zo gezegd zo gedaan. De familie stapt uit, ik zwaai en wens ze succes.

Nu zijn we ruim twee maanden verder en een week geleden ontving ik een Whatsapp bericht van een nogal vreemd nummer.

‘Hello, I wanted to say Thank you
me and my family are great now.
The people are good en we have
a lot of food and clothes.
Thank you’

Ik heb mij nog nooit zo voldaan gevoeld.