Brief aan mijn psych (of aan mijzelf …?)

Het zijn van die sporadische momenten, momenten waarop ik me opeens realiseer dat ik u nodig heb; dat ik sommige dingen niet alleen kan oplossen. Dat ik afhankelijk ben van uw wijze woorden en advies. Dat ik een steuntje in de rug kan gebruiken, dat ik niet perfect ben. Dat ik wil genieten maar niet altijd weet hoe, want genieten betekent loslaten en loslaten betekent overgave en overgave betekent controleverlies.

Want controle is voor mij erg belangrijk, moet u weten. Als ik de controle denk te verliezen raak ik in paniek en word ik overspoeld door emoties. Vergaande emoties, zo overheersend dat ik liever de controle behoud dan dat ik mezelf een geluksmomentje gun. Controleverlies weegt blijkbaar niet op tegen gelukzalige momenten, de momenten waarop ik de teugels (kort) laat vieren. Ik kom er zelf niet uit, verzin talloze excuses om diezelfde teugels zo strak mogelijk te houden. Ik ga verschillende dingen uit de weg en vermijd onvoorspelbare situaties.

Waarom lukt het me niet rustig adem te halen, me over te geven en te accepteren? Waar haal ik de moed en het vertrouwen vandaan?

Het zijn van die sporadische momenten, momenten waarop ik me opeens realiseer dat het misschien allemaal wel meevalt. De momenten waarop ik positieve feedback ontvang. De bevestiging van mijn kunnen. Helaas momenten van korte duur. Want ja, het kan er allemaal mee door maar het kan toch altijd beter? Ik bedenk opnieuw redenen voor mijzelf waarom de werkelijkheid ‘niet is wat het lijkt’. Gedachten nemen wederom de overhand, de realiteit kan mij vooralsnog niet overtuigen. Ik vertrouw meer op mijn gedachten, zij zijn mijn reden tot handelen. Ik durf me niet over te geven aan de werkelijkheid. En dat terwijl de werkelijkheid eigenlijk zo slecht nog niet is. Angst is de boosdoener en het verstand is zoek. De werkelijkheid is onvoorspelbaar en eng.

Als ik mijn psycholoog zou zijn, zou ik alles prima kunnen weerleggen en verklaren, advies kunnen geven en weer doorgaan. Maar ikzelf, als mijzelf, krijg het niet voor elkaar. Alsof ik niet graag genoeg wil. Maar ik wil heel graag goed voor mezelf zorgen, lief voor mezelf zijn, leren loslaten en (mijzelf) accepteren. Maar ik kan het blijkbaar niet alleen psych. Wil jij mij helpen?