Balentijnsdag…

“Ga je nog wat leuks doen op 14 februari?”, vroeg laatst een vriend van me. “Zondag? Bijkomen van een danswedstrijd in Duitsland, de Rijnvallei bekijken vanachter een glaswand terwijl de spoorkeien en dwarsliggers met 100 kilometer per uur onder mijn achterwerk door razen”, antwoordde ik. Waarschijnlijk had hij liever romantische escapades van mij willen horen. Maar ja, als je single bent, dan is 14 februari vooral een Balentijnsdag. Dat is althans wat de door rode ballonnen, knuffels en hartjes opgesmukte commercie mij moet doen geloven.
Gelukkig geloof ik niet zo in commercie. Waar ik wel in geloofde, was dat ik ergens op deze planeet tenminste één iemand op die dag gelukkig kon maken. Zelfs als die iemand mij dat niet duidelijk kon maken. Ik weet nog dat ik erg bedreven was in het vervormen van mijn handschrift. Want natuurlijk verstuurde deze stiekemerd kaartjes. Zomaar, gewoon omdat ik die persoon zo aardig vond. En natuurlijk schreef ik niet op wie de afzender was. Of plaatste ik slechts een subtiele hint. Zoals “je weet wel waarom: 14-10-1994”, wat dan verwees naar een studentengala waarbij de aangeschreven dame mijn date was. Ik heb daar overigens twee weken later een reactie op gekregen: “dank je wel… P.S. ik weet waarom!”, inclusief een getekende glimlach. Ik stuurde ook wel eens kaartjes naar goede vriendinnen die al “voorzien” waren. Altijd leuk, die reacties als je haar een paar dagen later zag, belangstellend vroeg of ze die dag post had gehad en vervolgens te horen kreeg: “ja, en die kaart was niet van mijn vriend”. Met daarbij die kamerbrede smile, die je nooit meer vergeet. En uiteraard bleef de vraag, wie de kaart gestuurd had, onbeantwoord…
Maar wacht eens even… die reacties maken mij gelukkig… die reacties kwamen pas na 14 februari… een mens kan een ander dus op elke dag van het jaar gelukkig maken! En als een mens dat kan, dan kan ook ik dat. Voor mij is 14 februari dus gewoon een dag zoals alle andere. Een dag waarop ik aardig ben voor de medemens. Met een subtiel, maar welgemeend gebaar aardigheid, liefde en vriendschap kan tonen. En opeens heb je het. Dan ben je geïnspireerd door de titel van die verhalenbundel die je 20 jaar geleden anoniem bij die goede vriendin in de brievenbus hebt geduwd. Dan ga je een column schrijven. Deze column is voor jou, beste lezer. Je weet wel waarom…