Bagagedrager

Ik was vijf jaar oud toen je mij voor het eerst mee op reis nam. In een Mini, bovenop de bagage, had jij een bedje voor me gespreid op weg naar Italië. Je hebt me geleerd om mijzelf te vermaken zonder het speelgoed van thuis. Mij eigen bagage te dragen. Leren improviseren. Want dat zou ik later ook moeten kunnen als ik zelfstandig op reis zou gaan. Dat is goed gelukt, want ik leerde spelenderwijs Italiaans. Maakte contact met de plaatselijke jeugd. Dat werden uiteindelijk potjes voetbal en volleybal, uitgaan en zelfs flirten. Niet alleen mijn fysieke, maar ook mijn emotionele bagage werd groter. Soms was het allemaal even wat teveel. Ik was blij, dat jij toen mijn bagagedrager was.

Vanaf mijn negentiende ging ik zelf op reis. Je vond het leuk mijn verhalen te horen en te lezen. Ook heb je mij geholpen met het inpakken van de bagage. Mij eraan herinnerd belangrijke zaken niet te vergeten en onbelangrijke weg te laten. Koffer en reistas aangereikt toen ik in Rovereto in de trein stapte, op weg naar huis. Soms verloor ik wel eens iets van mijn bagage. Een kledingstuk, een paar schoenen, mijn pinpas. Sommige dingen keerden terug, andere helaas niet.

Maar afgelopen zomer, op datzelfde plekje in Italië, heb je, zonder dat ik het merkte, de bagage voor die ene grote reis ingepakt. Het is nu alweer bijna vier maanden geleden dat je bent gegaan. Toch voelt het soms alsof het pas geleden is gebeurd. Die grote reis naar die grote onbekende wereld. Naar je bagage kan ik slechts gissen. Wellicht zijn het je fijne jeugdherinneringen. Dat vind ik leuk voor je. Maar er zit mij iets dwars. Het is net alsof ik sinds jouw vertrek op gezette tijden mijzelf niet meer ben. Dan lukt mijn werk niet, ben ik inspiratieloos tijdens mijn hobby’s, heb ik niet de energie om avonden door te dansen.

Wellicht is er iets van mijzelf in jouw bagage terechtgekomen, zonder dat ik dat wilde. Ik kan het mij niet voorstellen, maar ik zou je willen vragen om toch even te kijken of je iets van mij herkent in datgene dat je meegenomen hebt. Ik kan niet benoemen wat het is, maar ik wil het graag terug. Ik mis het namelijk heel erg op die momenten. Zo erg dat ik uit pure wanhoop en machteloosheid moet huilen. Ik weet dat je mij niet graag zo ziet. Dat het je pijn doet mij zo moedeloos en verdrietig te zien zijn.

Lieve moeder, ik had voor jouw laatste reis zo graag jouw bagagedrager willen zijn…