Asociale media

‘Deze Facebook-posts worden het meest gehaat’ kopt Metro op de vroege maandagochtend. Worden hiermee de jaloersmakende vakantiefoto’s waar de lens alleen het jaloersmakende in beeld neemt bedoeld? Of zijn het de vrouwonvriendelijke gifjes die met charmant commentaar breed gedeeld worden? Nee, het moeten de bikini- en ondergoedkiekjes zijn die en masse gedeeld worden. Alsof je iedere dag je collega’s, die ene oude oom of dat puberende buurjongetje je bijna-naaktfoto’s onder de neus zou duwen. Not.

Voor ik – spoileralert – de uitkomst van het onderzoek zoals beschreven in Metro met jullie deel, zal ik alvast bevestigen wat de oplettende lezer al vermoedt en bevroedt: I’m not a big fan of Facebook. Begrijp me niet verkeerd; iedereen moet doen waar hij zin in heeft en ik zie ook echt wel het nut voor organisaties, stichtingen en evenementen – sterker nog, het is deels mijn vak. Ik zie zelfs wel waarom mensen er zo’n plezier aan beleven. Maar toch vind ik het vooral overrated. Een vriendin die me na acht jaar vriendschap voor het eerst vergeet te feliciteren met mijn verjaardag, ‘want jij hebt geen Facebook’. Waarvan akte.

Desalniettemin wil ik wel een poging doen te begrijpen waarom het naast leuk ook goed voor men-sen zou zijn. Het zou mensen socialer maken en uit hun isolement halen; sociale media, weet je wel. Nu kan ik veel argumenten aanvoeren om te laten zien waarom het niet het meest sociale medium is, maar ik ben niet zo van de open deuren. En daarnaast, het genoemde artikel doet het al voor mij: ‘Met stip op één staan vonden zowel mannen als vrouwen statusupdates over persoonlijke problemen het meest irritant.’ Want inderdaad, je persoonlijke problemen delen met al je vrienden, hoe asociaal!’ Waarvan akte…