Antropoloog bereikt kookpunt

Het is maandag 1 februari 2016. Sinan Çankaya, antropoloog aan de VU in Amsterdam, is onderweg naar zijn werk. Vandaag wijkt hij af van zijn vaste route richting de campus van de Vrije Universiteit; op het Amstelstation pakt hij namelijk eerst een krantje van de Metro. Hij leest vluchtig de koppen op de voorpagina. Bij het lezen van de meest prominente titel krijgt Sinan het heet. Hij voelt dat hij rood wordt. Snel bladert hij naar het bijbehorende artikel: ‘Spanning in Europa stijgt naar kookpunt’. Sinan vloekt binnensmonds. “Hoe kan dit”, vraagt hij zich woedend af. “Stelletje huichelaars”, mompelt hij.
Bovenstaande is mijn voorstelling van Sinan’s maandagochtend. Ik zal u even uitleggen wat hier aan de hand is. Sinan was zo goed om een interview met de Metro toe te zeggen, met de vraag of hij bondig zijn visie op de vluchtelingenproblematiek uiteen kon zetten. Vervolgens publiceert de Metro een artikel dat zo mega kort door de bocht is dat je je af vraagt hoe dit langs de eindredactie heeft kunnen komen.
Het artikel doelt op zogenaamde opgelopen spanningen in de vluchtelingenproblematiek in het weekend van 30 en 31 januari. Dit betreft slechts twee incidenten: één in Zweden, één in Nederland. Ik schat dat in totaal zo’n twintig personen betrokken waren bij deze twee incidenten. Op de hele Europese bevolking van 742,5 miljoen kom je uit op het indrukwekkende percentage van 0,0000027 procent! Hoezo spanning? Hoezo Europa? Hoezo kookpunt? Het enige kookpunt dat werd bereikt was die maandagmorgen toen Sinan de Metro opensloeg.
De Metro quote hem in bovengenoemd artikel als volgt: “Alle losstaande gebeurtenissen worden razendsnel aan elkaar geregen met een wij/zij-mentaliteit tot gevolg.” Men zal zich direct afvragen of de Metro een hele slechte grap uithaalt door conclusies over twee losstaande incidenten in één adem te noemen met de waarschuwing van de antropoloog dit vooral niet te doen. Ten eerste omdat de incidenten niets met elkaar van doen hebben. Ten tweede omdat het negatieve gevolgen heeft voor het internationale debat.
Metro maakt haar standpunt glashelder: wij hebben maling aan verantwoordelijkheid in maatschappelijke debatten; wij willen natuurlijk de grootste krant van Nederland blijven!
Is het artikel één grote grap? Helaas niet. Metro slaat de plank mis en het getuigt van een gebrek aan denkvermogen. Koren op de molen voor de ongenuanceerde mening van een grote groep Nederlanders; diep triest.