Ze nog elke dag mis…..

Zo af en toe wordt het mij iets te veel en dan laat ik even mijn emotie gaan. Even een traantje, voelbaar maar bijna onzichtbaar in een hoekje van mijn oog, en een kleine ingehouden snik, die me even doet rillen. Heel kort en misschien met een trillende of licht hangende lip, en dan even diep adem halen en mijn longen vullen met zuurstof om me zelf te herpakken en door te gaan met de dagelijkse beslommeringen. Altijd hopend dat niemand iets hoort en ziet of iets aan me merkt want dit zijn momenten die ik graag voor mezelf wil houden. Ik schaam mij er absoluut niet voor maar ik wil niet anderen lastig vallen en vragen krijgen, en zeker niet van vreemden, met een moment van verdriet en gemis. Want missen doe ik ze nog steeds en ik denk ook niet dat het ooit zal veranderen. Tuurlijk, verdriet en gemis slijten en je gaat er makkelijker of anders mee om en je kan alles diep van binnen een plaatsje geven maar er zijn van die momenten dat het me even te veel wordt en ik even met een half oog en mijn hoofd iets omhoog naar de lucht staar en onverstaanbaar in mezelf mompel dat ik hen beiden mis en van ze hou. Er was een tijd dat ze dagelijks bij me waren, alhoewel dat in de loop der jaren minder werd omdat we ieder onze eigen weg bewandelden, en dat het voelde alsof ze zich overal mee bemoeiden of ergens hun mening over gaven terwijl ik daar niet om vroeg. Ook konden ze in mijn ogen nogal betuttelend reageren of bewust, of erger nog, onbewust uit misschien onwetendheid of desinteresse, tegenover bekenden maar ook tegen vreemden dingen over me zeggen waar ik me op dat moment voor schaamde. Later had ik wel door dat het veelal goed bedoeld was en beiden het eigenlijk goed meenden en het beste met mij voor hadden maar op die momenten kon ik wel door de grond zakken en vond ik ze eigenlijk helemaal niet leuk of lief. Tegenwoordig hoor ik wel eens van mensen uit mijn directe omgeving dat ik veel weg heb van beiden, wat mij soms best een warm gevoel geeft. Vreemd eigenlijk dat ik me in de loop der jaren steeds meer ga gedragen als zij! Zowel mijn vader als mijn moeder zijn helaas niet meer in leven. Het leven eindigt voor ons allemaal en vaak op een moment dat het niet uitkomt voor jezelf of voor een ander. De leegte van het altijd moeten missen en nooit meer met ze kunnen praten of iets aan hen vragen probeer ik dagelijks te vullen maar er zijn nu eenmaal altijd momenten dat ik even zou willen zeggen dat ik zo ontzettend veel van ze hou en ik ze nog elke dag mis!