Wilt u er een tasje omheen?

‘Wilt u er een tasje omheen?’ vraagt “mevrouw Kruidvat”.
‘Nou, doet u de tandpasta, shampoo… er maar ín. Dat lijkt me handiger.’
‘Huh…? Dat is dan vijf cent extra.’
‘Vijf cent? Vanwege mijn opmerking?’
‘Nee, dat moet per 1 januari van de overheid. U moet het tasje apart betalen, want ik kan het niet op de kassabon zetten; er is nog geen code voor.’
Mijn supermarkttas, die helemaal verkleurd maar nog steeds heel is, zit vol met boodschappen. Dus ik moet wel een plastic tasje kopen. Ik betaal haar met twee euro en krijg een hoop los geld terug.

Bij mijn favoriete viswinkel bestel ik gebakken vis.
‘Ach, mag het in een plastic tasje? Mijn tas is vrijwel vol en gaat bovendien dan zo stinken.’
‘Ja, maar ik moet er wel vijf cent voor rekenen.’

Thuis haal ik de warme vis uit het plastic tasje dat ik meteen op de grond leg; straks gaat het visafval erin en breng ik het gelijk naar het afvalpunt, want in de vuilnisbak gaat het zo stinken. En als ik de hele vuilniszak, die nog leeg is, naar het afvalpunt zou brengen kost het mij weer een nieuwe en bovendien belast ik dan overbodig het milieu.
Ik had natuurlijk kunnen afzien van het tasje bij de viswinkel, maar dan zou het afval in bijvoorbeeld een pedaalemmerzak terechtkomen die terstond bij het afvalpunt zou belanden. Ik eet vaak vis, dus moet ik weer eerder pedaalemmerzakken kopen: lood om oud ijzer…
De tandpasta, een duo-pack, zit per stuk in een kartonnen doosje verpakt en… met plastic geseald – de fabrikant heeft ongetwijfeld deze overbodige verpakkingswijze aan mij doorberekend. In shampoo zit ook plastic, heb ik begrepen. Moet ik dan maar niet meer mijn haar wassen? Geen plastic erin doen lijkt mij logischer.

’s Avonds loop ik met het tasje naar het afvalpunt. Ervoor staat een hele berg vuilniszakken. Geen beweging in de klep van de stortbak te krijgen; weer eens niet op tijd door de gemeente geleegd.
Dan maar naar het volgende afvalpunt… Heeft geen zin: ook vol.
Een kat loopt miauwend achter mij aan. Ik doe een laatste poging, door de regen, bij een volgende stortbak. Tevergeefs.
Het kletsnatte tasje verdwijnt alsnog in mijn vuilnisbak. De bijna lege zak gooi ik de volgende dag in de inmiddels geleegde stortbak. Ik rits een nieuwe vuilniszak van de rol; “vuilniszakken”, schrijf ik op mijn boodschappenbriefje.