Van oud naar nieuw

Een verdwaalde vuurwerkknal ontwaakt me. En herkauwt de gedachte aan oud en nieuw.
Vuurwerk, appelbeignets, en niet te vergeten champagne, die mijn mond provoceerde om zo het afgelopen jaar in stijl te verdrinken.
2016…. Een nieuwe tijd is geboren.
2015…. Kloppen we als stof van onze schouders, en vertrappen het onder onze voeten
alsof het er nooit geweest is.
Een revolutie van exploderende kurken kondigde het startsein aan, voor de harde knallen die deze nacht het universum moesten wakker schudden,zodat onze traditie niet zou inslapen.
Voor heel even werd de duisternis gegijzeld,en verleid met de mooiste lichtflitsen die elkaar allemaal wilde overtreffen. Zonder jaloerse bommetjes of vonken, alsof het
zo gepland was.
Maar de nacht is gedrogeerd door de duisternis.
En laat zich niet wekken, door afgevuurde pijlen. Of sterretjes die hun best doen een beetje licht te geven. Zelfs de gillende keukenmeider worden niet gehoord.
De nacht is even donker en even tijdloos , zoals alle andere nachten.
Alleen wij veranderen, en beseffen dat we niet het eeuwige leven hebben.
We willen voelen dat we leven, onszelf wat bewijzen,of liever gezegd anderen wat bewijzen.
We strooien met voornemens alsof het pepernoten zijn, en beloven elkaar beloftes en daden,
tussen oliebollen en dronken naamvallen door. Vol overtuiging, alsof we hier 365dagen vrijstelling voor kregen.
Maar eigenlijk is een voornemen,een gercycelde gedachte,die iedereen aansteekt als een verkoudheid. Een paar dagen,misschien een week, twee weken, blijft het aanwezig in ons lichaam, waarna het onopgemerkt verdwijnt. Om vervolgens een jaar later weer opgehoest te worden. Maar laat ons maar even in de waan, die ene dag, waarin we een nieuw jaar willen wiegen in onze armen. Als een pasgeboren kindje, overspoeld met oneindige liefde.
Het brengt de mensheid samen, vangt iedereens glimlach, verwelkomt de harten met liefde.
En het geeft ons hoop, hoop die we doen omhelzen. Want hoop doet leven.
Wanneer tegenslagen en hindernissen ons tackelen.