Van het iets naar het niets..

Het is vrijdag, mijn alarm gaat WEER af! Jeetje,Ik zal er nooit aan wennen. Het is weer zo’n dag! Ik ren de badkamer in, even snel opfrissen.
Hmmm, heb wel een douche nodig, maar goed.. Vandaag is mijn sloeberdag waarbij ik mezelf toestemming geef om geen make up te dragen en mijn natuurlijke lichaamsgeur de kans geef om door te gaan voor eau de toilette.
Snel mijn headset op en gaan met die banaan! Ik klap mijn voordeur dicht en loop richting Den Haag Centraal. Met de klanken van Takuya Kuroda begint mijn verstoorde ochtend steeds positiever te klinken. De zon schijnt! ‘Everyone loves the sunshine, la la la..De muziek vult me met harmonie. Glimlachend maar met een licht haastig loopje arriveer ik precies om 11:50 op het station aan. Toch allemaal net op tijd! Ik laad mijn ov chipkaart op, haal wat koffie en loop richting perron 11.
In mijn ooghoeken zie ik een voyante heer. Het is een lange, zongekuste man, hij draagt een klassieke donkergroene hoed. WOW, wat een verschijning! Ik krijg het er warm van!
Ik loop langs hem en merk dat hij met een damesfiets staat. Normaal gezien duidt dat op niets, maar het gebloemde rieten mandje zorgt voor een aantal vraagtekens. ‘Misschien heeft hij al een vrouwtje, misschien is het de fiets van z’n zusje. Shit, misschien is hij gewoon gay!’
Lil, hou op, stap in en ga zitten. Ik zie hem zijn fiets stallen in de metro-trein richting Slinge/ Rotterdam. Even twijfel ik of ik achter hem ga zitten. Hmm, toch maar niet, liever veilig dan onzeker. Een keuze waar ik nog steeds spijt van heb.
Ik besluit een aantal rijen voor hem te zitten. Af en toe kijk ik achterom om te kijken of hij er nog is. Achteraf gezien zag dat er best triest uit, aangezien dat meer opvalt. Achter hem zitten was de beste keuze. Pfff, ik word moe van mezelf, m’n angsten..
Eenmaal aangekomen op Rotterdam Centraal besluit ik weer achterom te kijken. Mijn zongekuste prins is er niet meer! Nee!! Hoe dan?
Deze fata morgana is verdwenen als sneeuw voor de zon. Opeens lijkt alles een illusie, niets is meer werkelijk. Ik had de kans, maar trots en onzekerheid hebben ervoor gezorgd dat ik niet besefte hoe dicht ik bij het succes was..
Met een teleurgestelde blik in mijn ogen kijk ik nog 1 keer uit het raam.. Tot mijn grote verbazing zie ik jou, je gaat met je fiets de roltrap op. We kijken elkaar aan….
Twijfelachtige, maar met volle moed geef ik jou mijn glimlach en een zwaaiend handje. Je lacht, zwaait en verdwijnt van het iets naar het niets..