Tot de advocaat ons scheidt

Ja, zo’n titel komt wel binnen, he? Echter is het de harde waarheid van de huidige maatschappij: scheiden is een deel van je huwelijk geworden. Het zou me niet verbazen als we over tien jaar slechts een contract ondertekenen die we eens in de zoveel tijd verlengen als we elkaar nog aardig vinden na een tijdje, net als een baan. Want is dat niet wat het is? Een baan? Ik bedoel, tijd en moeite steken in een ander, dat doe je in een samenleving waar de individu centraal staat niet zo maar meer. Dus dan maar een contract. En anders hou je er toch gewoon lekker mee op? Dat is zo ondertussen wel sociaal geaccepteerd, so no biggie.

Wel een beetje jammer dat de kinderen er onder moeten lijden. Maar ach, zij zullen niet de enige kindjes in de klas zijn met gescheiden ouders. Daarvoor maken teveel mensen er gebruik van. En dat maakt het prima, toch? Ook dat zal later alleen maar alledaagser worden, denk ik. “Hoeveel papa’s heb jij?” “Oh, ik heb er drie en twee mama’s, hoeveel jij?” Misschien moeten we maar een datingservice starten op school, inclusief de nodige VrijMiBo’s tijdens de naschoolse opvang om te mingelen. Dan noemen we het Toddlers and Tequilla.

Maar natuurlijk, soms is scheiden daadwerkelijk de enige oplossing. Dat moet ik je nageven. Het is een realisatie waar ik tot voor kort nog niet mee eens kon zijn, tot mijn zus me in een Indonesisch restaurant met mijn neus op de feiten drukte. “Het had allemaal veel erger gekund, Juul.” Zei ze terwijl ze een hap rijst naar binnen werkte. Een opmerking die ik niet kon bevatten. “Sorry, wat?” Maar ze had gelijk, mijn ouders zijn bovendien veel gelukkiger zonder elkaar dan met elkaar. Hoe was dat wel niet geweest als we nu nog in de tijd zaten dat we op onze kamer moesten wachten tot ze klaar waren met schreeuwen? En laten we ook zeker niet de gezinnen vergeten die te maken hebben gekregen met problemen die veel verder gaan dan wie nou ‘voor de zoveelste keer niet de vaat heeft opgeruimd’.

Toch is scheiden een populair fenomeen waar ik altijd mijn vraagtekens achter zal zetten. En misschien is het ook wel het bewijs dat wij homo sapiens niet gemaakt zijn voor monogamie. Ikzelf ga in ieder geval vast een contract opstellen voor mijn toekomstige man. Zal ‘paragraaf 6 van artikel 12: in voor en tegenspoed’ een belletje doen rinkelen?