Tony Little!

Als ik ’s morgen bij het koffieapparaat weer eens enthousiast heb uitgeweid over een nieuw hobby noemen mijn collega’s mij de rest van de dag Tony. Tony Little is de gespierde ADHD Amerikaan met het staartje die via homeshopping-programma’s de ab roller in Nederland heeft geïntroduceerd. De ab roller werd mijn eerste mislukking. Ik had Tony’s uitvinding aangeschaft om mijn beginnend buikje weg te werken. Geïnspireerd door zijn six-pack ging ik er de eerste weken elke avond tegen aan. Eerst voelde ik mijn buikspieren, daarna ook mijn rug. Na die eerste periode voelde ik alleen nog mijn voet als ik weer over die sta-in-de-weg was gestruikeld. Na een jaartje verdween Tony’s ab roller in de restafvalcontainer van de milieustraat. De buik bleef.

Omdat ik steeds snoepend op de bank naar sport lag te kijken, schafte ik kort daarna een hometrainer aan. Gedreven vertelde ik mijn collega’s dat ik in het vervolg de Tour de France op de fiets zou kijken. Een briljant idee; sport kijken en afvallen tegelijk. Hele etappes reed ik met Lance Armstrong mee. Hij op en ik vóór de tv. Totdat bleek dat ik al die tijd netjes met mijn handen uit de snoeppot was gebleven, maar Armstrong niet. Daarna kon ik het ook niet meer opbrengen om clean af te zien. De hometrainer verdween via markplaats uit mijn leven.

Ik gooide het over een andere boeg en kocht een mooie elektrische gitaar met versterker. Ik zag er fantastisch uit. De Stagg S250 Sunburst hing fraai voor mijn buik. Maar als je een tijdje een gitaar bezit beginnen je vrienden te vragen of je niet eens een nummertje kunt spelen. Daarom had ik een 18-jarige plaatselijke Eric Clapton bereid gevonden om het mij tegen een vergoeding te leren. Toen ik na vier maanden ploeteren “Sweet home Alabama” zelf niet herkende moest ik helaas concluderen dat het aangeboren talent ontbreekt. Tussen mij en mijn leraar groeide ook niet echt een Rock ’n Roll band. Bij het laatste afscheid noemde het gitaargodje mij nog steeds meneer.

Maar nu heeft deze Tony eindelijk het ultieme tijdverdrijf gevonden. Ik ben hobby-collumnist! Samen met honderden anderen doe ik verwoede pogingen om de Metro te halen. Ik verstop mijzelf uren achter het scherm van mijn pc met het doel een glimlach te scoren. Met wisselend succes. Eén ding werkt: mijn lezers kunnen mijn buik niet zien.