The show must go on…

Voor de komende twee uur zit ik in de trein, op weg naar Nederland. Zojuist vertrokken uit Keulen, de stad waar het er op oudejaarsavond niet zo prettig aan toe ging. Het is inmiddels drie weken later, maar Keulen is voor mij nog steeds gehuld in een negatieve waas. Ondanks dat de stad momenteel gevuld is met duizenden enthousiaste beursgangers. Het leven gaat gewoon door, zo ook het grootse internationale evenement. Op de meubelbeurs wordt er wel over gesproken. Vaak met ongeloof. De meeste mensen hebben het gevoel dat het allemaal wat overtrokken en opgeblazen is. Tenslotte lijkt het er in Keulen niet anders aan toe te gaan dan tijdens de voorgaande jaren?

Deze mensen brengen nog steeds hun dagen door op de stands of slenteren van hal naar hal, met een koffer gevuld met catalogi. ’s Avonds vullen ze hun maag met liters bier, eten een grote ‘eisbein’ of de vertrouwde Wiener schnitzel. Om de volgende morgen weer op de beurs te verschijnen, met nog pijnlijkere voeten of een flinke kater. Maar ze zijn er wel, want ‘de show must go on’.

Misschien maar beter ook, dat ze zich niet van de wijs laten brengen. Dat ze niet schrikken van de tientallen politiebusjes die rondom de Dom in het centrum staan. Dat ze zien dat de Keulenaren vrolijk in hun carnavals outfit op straat verschijnen en de vrouwen nog steeds alleen over straat lopen. Dat het ze niet opvalt dat de politie vaak jongemannen staande houdt en naar hun papieren vraagt. Dat het de normaalste zaak van de wereld lijkt, dat de vele security mensen met gemuilkorfde herdershonden in en rondom het beursgebouw bivakkeren.

Op het station zelf lijkt er weinig veranderd. Het mierennest van reizigers zoekt het juiste perron en snackt nog even bij één van de vele fastfood zaken. De zwerver vraagt om een sigaret. De beursgangers die net zoals ik al naar huis gaan, evalueren hun dagen in de trein. Was Keulen goed geweest of viel het tegen?
Nee, het viel mee. Ook al bestaan er sommige figuren die het dagelijkse westerse leven zo graag wreed willen verstoren, ‘the show really must go on…’.