Leven om te werken

Nederland: het land van de welvaart. Met zijn allen werken we keihard aan de vierentwintiguurs economie. We behoren niet voor niets toe aan het rijke westen waar menig vluchteling graag zijn toevluchtsoord zoekt. Het is overal zichtbaar op straat. Het begint al wanneer ik me bevind in het openbaar vervoer. Iedereen om me heen, los van het vrouwtje met haar trolley vol met zojuist gekochte boodschappen, heeft een blik van haast op zijn of haar gezicht. En wie denkt dat alleen vrouwen kunnen multitasken: ook het stereotype zakenman met nieuwste iPhone in de ene hand en koffertje in de andere hand terwijl hij een hevige discussie voert met zijn zakenpartners kan er wat van. Het is een voorrecht om in dit land geboren te zijn. We krijgen de kans om naar school te gaan en zelfs te gaan studeren met wat centjes van het Rijk. We kunnen kiezen wat we later willen worden en werken hier langzaamaan naartoe. Dat beetje stress die we tijdens het studeren ervaren van die paar deadlines en loodzware tentamens nemen we op de koop toe. Maar ik krijg wel eens het idee dat die stress alleen maar erger wordt wanneer we ons eenmaal in het werkveld bevinden. We lijken, nu we zoveel kunnen krijgen, almaar meer te willen. Daarom stoppen de studenten zich vol met Ritalin, onder de hashtag future goals. Ik begin me steeds meer af te vragen of het arbeidsleven hier in Nederland zijn doel niet voorbij schiet. De ene burn out na de andere en we vragen ons nog steeds af wat we fout doen. Hard werken, ik heb er respect voor. Geld verdienen en een rooskleurige toekomst opbouwen, dat is de taak waarmee we de wereld in worden gestuurd. Ik vind het verbazingwekkend dat mensen zichzelf daarbij uit het oog verliezen. De rimpels groeien, de nachten worden korter en de koffie is niet aan te slepen. ”Dat hoort er allemaal bij, dat heet fulltime werken.” We lijken het met zijn allen heel normaal te vinden ons zo uit de naad te werken. Is het nou een bepaalde status die mensen willen behouden? Is het daadwerkelijk zoveel geld nodig hebben? Of is meerennen nu we toch al een stel kuddedieren zijn? Ik vind het moeilijk te beantwoorden, maar ik denk dat er nog heel wat te doen is wat betreft de reducering van stress. Bedrijven weten maar al te goed hoe ze hun werknemers moeten stimuleren om fit te blijven, maar dat extra boekwerkje neerploffen op het bureau van de secretaresse valt onder ‘tijd is geld’? Ik blijf me erover verbazen. Misschien moet ik me toch maar opgeven voor yoga.