Stille killer

Maandag 18 januari was het Blue Monday, de meest depressieve dag van het jaar. Ik zat die dag in de trein en keek naar het prachtige winterlandschap. Hoe de zon door de bomen scheen en het net deed lijken alsof we door een fantasielandschap reden. Toen realiseerde ik mij dat je van somberheid niet zoveel hoort of ziet. Ja, ik zie wat chagrijnige hoofden om mij heen, maar dat komt volgens mij eerder omdat iemand in mijn coupé net een grote eierscheet heeft gelaten.
Oké, terug naar het onderwerp. Ik heb ooit gelezen dat ongeveer vijf procent van de bevolking lijdt aan depressie en zelfs een kwart van de mensen elk jaar psychische problemen ondergaat. Ik kijk om mij heen. Dat is toch al wel minstens één andere persoon in deze coupé die depressief is. Hoeveel zouden er wel niet rondlopen in deze trein? Je hoort er eigenlijk niemand over praten. Je ziet de gezichten op het station misschien wel, maar het verhaal erachter blijft verborgen. Mensen die telefoneren, mensen die samen met vrienden lachend de trein uitstappen, mensen die allemaal buiten hun ‘normale’ leven een interne strijd voeren. Hoe komt dit?
Ik denk dat de sociale druk van onze maatschappij hier een belangrijke rol in speelt. Vanaf kinds af aan krijgen we beelden op de TV of internet voorgeschoteld van beroemde voetbalspelers, acteurs en muzikanten. Iedereen behaalt de top. Je zou toch bijna geloven dat je gefaald hebt in het leven als níét eindigt als miljonair? Op de sociale media zie je allemaal geweldige posts van mensen die een relatie krijgen, hun diploma hebben behaald of de nieuwe Floortje Dessing aan het uithangen zijn. Iedereen lijkt super gelukkig; jouw leven lijkt wel één grote blooper reel vergeleken met hun highlights.
Mentale ziektes zijn net zo echt als ‘zichtbare’, lichamelijke ziektes. Waarom praten we er hier niet over? Mensen vragen zich vaak af of het misschien tussen hun oren zit. “Zullen ze mij misschien zeurderig of zwak vinden?” Nee hoor, integendeel, je bent zelfs een enorm sterk en moedig persoon als je hiervoor uit durft te komen. De hele mentale-ziektes-taboe mag voor mijn part zó de prullenbak in worden gegooid. Uit ervaring kan ik zeggen dat erover praten beter is dan opkroppen. En om maar even de vraag te beantwoorden: Ja, je bent gewoon normaal, hoor. Weet dat je niet alleen op de wereld hierin bent.