Smullen in de trein

Wij hebben weer eens zin in een oudhollands irritatie-columnpje . U weet wel, zo’n stuk leesvoer waaraan alleen de schrijver iets heeft. Waarvan akte. Wilt u iets leuks lezen dan betaalt u er maar voor. Gisteren zat ik in de trein, een ‘intercity van Amsterdam naar Vlissingen’ die ook stopt op pittoreske OV-knooppunten als Lage Zwaluwe, waar alleen aanrijdingen met personen plaatsvinden. Tussen Den Haag en Lage Zwaluwe heb je wifi in de trein, maar zoek geen verbinding in de tunnels van Rijswijk, Delft en Rotterdam Blaak. Zelfs het hoogtepunt van de Nederlandse spoorervaring – de oversteek van het Hollands Diep, gaat gepaard met haperende verbindingen.

Naast mij zit een meisje met de kwak mayo op haar Smullers-nepfriet te hannesen; een voorzichtige poging mij met geloken ogen te onttrekken aan de stoornissen van treinend Nederland, mislukt tot driemaal toe door achtereenvolgens een enquêteur, een snoepverkoper en een zwerver die om een bijdrage vraagt voor de avondmaaltijd. Geen conducteur gezien die mij het genot verschaft van het voldoen van de burgerplicht bij uitstek: het tonen van het vervoersbewijs. Aangekomen op het gigantische station van Roosendaal valt vooral op dat elke vorm van verwarmde ruimte compleet ontbreekt.

Het AZC in onze buurt: ik heb er nooit last van gehad, maar doe daar ’s wat aan, hoge heren in Den Haag.