Respect vol of batterij leeg?

Als samenleving zijn we constant actief. De hele dag door gebeurd er van alles om je heen. Als we de tijd konden bevriezen en om ons heen zouden kijken. Wat zouden we dan zien? Ik zie iedereen, maar niemand ziet mij.

Ik fiets in de ochtend op automatische piloot naar het centraal station. Een plekje vinden voor mijn fiets en het inchecken is al een hele klus. Nadat deze klus geklaard is, zie ik de trein al arriveren. Ik houd ervan om een plek uit te zoeken waar ik contact kan maken. Contact met medereizigers. Goedemorgen! Deze begroeting spookt rond in mijn hoofd. Ik kijk om mij heen en ik bevries de tijd. Ik zie iedereen, maar niemand ziet mij. Mijn medereizigers of zal ik zeggen lege omhulsels zijn met volle focus gericht op de mobiele telefoon. Het leek even alsof de gehele trein een stiltecoupe was. Met dit idee in mijn hoofd, zag ik een jongedame die naar mij keek. Er was contact, weliswaar oogcontact. Na een paar seconden non-verbale communicatie, kon ik mijn begroeting eindelijk uitspreken. Van het een kwam het ander en zo zat ik midden in een dialoog. Dit voelde voor mij als een verrijking, totdat het meisje iets vroeg waardoor de tijd weer bevroor. De vraag was namelijk: Heb je ook een telefoonlader voor mij? Want mijn batterij is leeg.
Ik zie dat mensen niet meer met de juiste intentie of helemaal geen contact maken. Om het woordje ‘’samen’’ in samenleving te kunnen waarmaken moeten we elkaar zien. Hoe laden wij elkaar op? Hebben wij nog tijd voor elkaar? We volgen elkaar op twitter, facebook en denken alles van elkaar te weten. Daar laten wij zien dat ons leven interessant is, dat we vrienden hebben. Koning Willem-Alexander zei zo treffend ”kijk mekaar in de ogen, dat is veel leuker”!

– Zahra Garbouz –