Plaatjes inkleuren

Mijn wekker gaat, ik word wakker en het eerste wat ik doe is mijn Facebook openen. Binnen een paar minuten ben ik al blij, jaloers en teleurgesteld (in mezelf) geweest. Mijn vrienden reizen de wereld rond, bezoeken de vetste feesten, rennen de marathon, halen al flierefluitend hun diploma, vinden hun droombaan, ontmoeten hun prins/prinses op het witte paard, winnen de loterij…

Ik? Ik ga vandaag naar de bibliotheek om te studeren, net zoals iedere andere dag. Qua reizen kom ik niet veel verder dan mijn wekelijkse treinreis naar Zeeland en wat betreft prijzen winnen moet ik het doen met de fop baard die ik als 10-jarige een keer gewonnen heb.

Maakt Facebook ons eigenlijk wel gelukkig? Na vijf minuten door mijn nieuwsoverzicht te hebben gescrold voel ik me een grote mislukkeling. Iedereen lijkt het perfecte leventje te hebben en dat van mij is dat verre van. Ik weet dat het een gefilterde werkelijkheid is. Niemand zet vol trots op Facebook dat hij vandaag voor de derde keer gezakt is voor zijn rijbewijs, een blauwtje heeft gelopen, ontslagen is of twintig kilo is aangekomen. Op de huismoeders na die Facebook nog wel eens kunnen verwarren met hun dagboek.

Desondanks blijft dat gevoel van irreëel positivisme. We zien onze vrienden van alles presteren en bereiken en wij willen niet achterblijven. We vormen een onrealistisch beeld van de werkelijkheid en stellen hoge eisen aan onszelf waar we nooit aan kunnen voldoen. Waarom denk ik na over een debatclub terwijl dat eigenlijk helemaal niets voor mij is. Waar gaat het mis dat mijn overwegingen om iets te doen niet gebaseerd zijn op wat ik graag wil, maar op het willen zijn van andermans ideaalbeeld.

We voelen veel druk en stress om aan het perfecte plaatje te voldoen. We willen allemaal op dat podium staan, aandacht en goedkeuring krijgen van anderen. Laten zien dat we succesvol zijn. Waarom eigenlijk? Met die 200 likes, ben ik dan een gelukkig mens?

Misschien is het tijd dat we stoppen met het inkleuren van andermans plaatjes. Dat we het podium afstappen en ook geen voorstellingen van anderen meer bekijken. Tijd om ons eigen plaatje in te kleuren. Alle super gave dingen te doen die dicht bij ons eigen hart liggen. Zonder die behoefte naar andermans applaus, met enkel de behoefte naar onze eigen glimlach.